Sydney: the vibes or not the vibes

Van 3 tot en met 7 februari verbleven wij in deze wereldstad.
Een stad pakt je of pakt je niet. Rijdend door straten in een taxi voel je daar nog niets van. Alles is onbekend en ongewend en daardoor voor mij in het begin vaak lelijk of ongemakkelijk. No vibes!

Ons hotel, we sliepen daar 4 nachten, staat in de wijk Paddington. Het was ooit een wijk voor arbeiders, nu wordt de wijk bewoond door jonge, succesvolle Sydneysiders. Dat is te zien aan het straatbeeld. De straten zijn vol met jonge goed uitziende mannen en vrouwen, de boetiekjes (winkel zou te gewoon zijn) gevuld met echt mooie chique en elegante kleding zonder prijskaartjes. De huizen zijn 2 verdiepingen hoog en ik citeer uit mijn reisgids: “ met hun bleke tinten voldeden de huizen aan het Victoriaanse ideaal dat huizen op een rijtje een aantrekkelijk, uniform geheel moesten vormen.” De huizen staan in de schaduw van platanen en andere boomsoorten, wat de straten een dromerig uiterlijk geeft.
Overal restaurantjes, cafés en ateliers. Meng dat met een temperatuur van gemiddeld 35 graden én een zwembad bij het hotel en het recept voor een inspiratievol verblijf is geboren. Voor zo ver 1-0 voor the vibes van Sydney.

Zaterdag, weekend dus, op naar twee hoogtepunten van Sydney: Opera House en The Harbour Bridge. Het was nog warmer dan gisteren, maar wel redelijk te doen. We hebben daar wat rondgelopen wat ontzettend bemoeilijkt werd door de hordes mensen die er liepen. Ik kon er niets aan doen, maar elke keer als ik naar het Opera House keek moest ik aan Darth Vader denken en dan wel in zes- of zevenvoud. De brug op was een Galaxy te ver, als gewone sterveling zou ik dat te voet moeten doen en geen enkele aanmoediging werd mij toegefluisterd.
We dwaalden wat naar rechts en liepen de Botanische Tuin in. Wat een prachtige tuin, met daarin weer allerlei andere tuinen om in te dwalen. Ook al zie je de skyline met torenhoge gebouwen overal boven uit pieken, je vergeet dat je in een wereldstad bent. Het ruikt er heerlijk, overal zijn vogels en vooral de Indische witte Ibis die daar rondloopt en – vliegt trok vooral de aandacht van Max. Zijn nieuwe naam is dan ook Birdsinger alias Birdwhisperer, steeds als ik hem kwijt was stond hij in volkomen adoratie naar een vogel, vleermuis of ander vliegend beest te zingen, te fluiten of te kijken.
Zittend op een bankje, kijkend naar het water, de wolken, de bomen en alles wat verder bewoog, voelde ik me even thuis. Overal blote voeten in schoenen of zonder schoenen, het kan niet anders dat dit de aarde doet meebewegen.
We dwaalden nog wat door twee andere parken heen, The Domain en Hyde Park, dronken een biertje en staarden wat naar The Archibald Fountain met daarachter Saint Mary’s Cathedral. Vele zusters van over de hele wereld moesten elkaar daar op de foto zetten en ik moest er om lachen.
Ik zou zeggen: 2-0 voor de vibes of Sydney.

Zondag, het was echt zo warm dat de lucht roerloos leek en dat je eigenlijk liever binnen wilde blijven. Maar hee, we zijn in Sydney, hier komen we nooit meer. Dus toch maar op stap. We gingen naar Darling Harbour en no vibe at all. Te druk, overal harde muziek, fastfood, snelle tenten. Voor mij geen hoogtepunt dus. Het zal best dat de hitte mijn blik versluierde maar we wisten niet hoe snel we weg moesten gaan. Op naar The Chinese Gardens maar het hek werd net gesloten. Een tuin die op slot gaat, dan zal het wel mooi zijn dacht ik. Wel even genoten van muziek (er was een Servisch? Festival) maar verder kon die dag mij niet bekoren.
Teveel beton met glas, te weinig wind, teveel mensen en teveel van niets eigenlijk.
Een dikke vette min 1 voor de vibes van deze dag.

Vandaag, maandag, de laatste hele dag in Sydney. Strand, dacht ik, strand en zee en golven en surfers en wind. En blote voeten!
Bondi Beach werd het. Net zo warm als gisteren trouwens.
We stapten op de bus en reden eens de andere kant uit. Mooi, dacht ik, misschien komt het vandaag weer goed met de vibes.
Bij Bondi Beach waaide een heel aangename frisse wind. Mooi strakblauwe lucht, heel fijn wit zand. En veel blote voeten. Trouwens, als je daar niet in bikini of zwembroek of met een surfplank onder je arm over straat gaat dan hoor je er niet bij. En … iedereen was echt goed bruin. Hoe zit dat met dat ultraviolette gevaar? Ik had me ingesmeerd met factor 50 en zo voelde ik me dan ook (plus 10).
Maar het was er fijn. Ik keek omhoog naar de lucht en staarde naar de golven en dacht: Dit is het eerste strand van de velen die er nog gaan komen. Wat een geluksvogel ben ik zeg. Wat nou de vibes, wat verwacht je dan als je ergens 3 dagen bent.

Blijkbaar ben ik meer van gras dan van beton, en zie ik liever blauw dan grijs. Omhoog kijken of in de verte, dromen doe ik het liefst met ruimte om me heen.

We gaan morgen de camper halen en zien dan wel waar we terecht gekomen. 32 dagen on tour en tijd zat om welke vibe dan ook te voelen. Zo spannend!

Dag Sydney, het was leuk je even te leren kennen.