Al het goede komt van boven
12 februari 2017 - Jervis Bay, Australië
Dinsdag 7 februari
Dinsdag was ons afscheid van Sydney. Het regende, en niet zo’n klein beetje ook.
Een taxi bracht ons naar Britz Campers. Het opgegeven adres deed de taxichauffeur wat fronsen, volgens hem waren ze verhuisd. En dat klopte ook, we moesten een heel eind omrijden of terugrijden, ik had werkelijk geen idee.
We renden snel het gebouw in, want het was ondertussen nog harder gaan regenen.
Binnen was het redelijk chaotisch, op bitse toon werd een tablet onder je neus gestopt en zoals mijn juf vroeger door de klas liep te paraderen en je steeds corrigeerde, was het nu de Britz mevrouw die ons steeds van nieuwe opdrachten voorzag. Dit invullen, dat invullen, nee niet goed, dat moet anders.
We gingen om 10 uur naar binnen en uiteindelijk om 13.30 kregen we de sleutel van onze Toyota Hiace. Mijn koffer leek al groter dan het interieur, maar dat kwam ook door de regen hoor. Het was ongelofelijk wat er uit de hemel kwam. We waren doornat en we moesten nog beginnen aan het links rijden. Dubbele handicap.
Gelukkig was er navigatie in de bus, en we hadden zowaar van te voren een camping uitgezocht. Ondanks de hemelvloed konden we toch nog lachen om de Nederlandse stem die uit de navigatie kwam. Max ging rijden en onder ons gezegd: Dat was maar goed ook. Zelfs als co-piloot bracht ik het er niet erg rustig vanaf. Max is mijn held, houdt altijd zijn hoofd koel en weet dan ook nog onderweg mij te managen en keurig links te rijden.
Natuurlijk verdwaalden we, logisch. De Britz mevrouw had vluchtig naar de uitgezochte camping gekeken en het adres in de navigatie getypt. Ze dacht vast dat wij dat niet snapten (de hele zaak zat namelijk vol met niet-Engels sprekende ouderen, waar ze vandaan komen daar laat ik me niet over uit, en ook met Chinese jongeren en gezinnen die totaal geen Engels spraken (de Engelse tolk was ziek of te laat)). Ik begreep haar non-aandacht wel en wij hadden even beter moeten controleren waar we nu precies op af reden.
Afijn, door een regengordijn in drievoud reden we zo’n 250 kilometer zuidwaarts. Op een gegeven moment zei de navigatiemeneer dat we er waren, nou we stonden werkelijk in the middle of nowhere. Geen camping te zien en zeker niet die wij uitgezocht hadden.
Max, mijn held, keek in de navigatie en zag dat wij aan de overkant van de baai stonden. Onze camping lag dus aan de andere kant! Van het water welteverstaan. Vol goede moed met het juiste adres in de navigatie gingen we weer op weg. Het was donker van de regen, zo mogelijk regende het nog harder. We vonden de camping, maar zagen niet eens de ingang. Reden nog eens rond, keken naar de receptie. Die was er dus niet, we hadden online moeten boeken. We raakten wat mismoedig althans ik zeker en draaiden om op zoek te gaan naar een hotel of motel of een jeugdherberg of wat dan ook. Door de regen konden we helemaal niets meer vinden. Volkomen gedesorienteerd reden we terug naar de camping. Zowaar twee streepjes verbinding op mijn iPhone en we konden boeken. E-mailtje met de aangewezen plek, die vonden we, campertje in de achteruit en daar waren we. Plaats DD04 was 3 nachten ons stekje.
Booderee National Park, camping Green Patch gelegen aan de Jervis Bay. Diezelfde baai dus maar nu aan de goede kant. We zagen er niets van, alles was donker en nat.
En geen stroom, dat hadden we even niet opgemerkt. Zaten we daar met onze elektrische waterkoker, broodrooster en magnetron (wat heb je in vredesnaam aan een magnetron in een camper?). Gelukkig snapte Max de aansluiting van de gastank dus koffie en thee kon gemaakt worden.
Onze spullen pasten wonderwel prima, we hebben zelfs nog ruimte over. Onderweg hadden we zelfs een bakker en een supermarkt gespot dus we hadden ook te eten.
De hele avond goot het van de regen, wel drie keer helemaal maar dan ook totaal doorweekt geraakt.
Op één van de bezoeken aan de toiletten liep ik gebukt onder capuchon en paraplu zo tegen twee kangoeroes aan die stonden te schuilen voor de regen onder het afdakje van het toiletgebouw. Blijkbaar houden ze ook niet van regen. Ik was echt compleet verbaasd maar zij keken me echt kalm en vastbesloten aan zo van: Wij gaan niet weg hoor, dit is onze drooghangplek, loop jij maar om. En dat heb ik ook maar gedaan.
De dag zit erop, wij hebben het gehaald, berg op en berg af, links rijden en regen. Waar zou ik zijn zonder Max!
Morgen schijnt hopelijk de zon of laten we zeggen hopelijk is het morgen droog.
Dinsdag was ons afscheid van Sydney. Het regende, en niet zo’n klein beetje ook.
Een taxi bracht ons naar Britz Campers. Het opgegeven adres deed de taxichauffeur wat fronsen, volgens hem waren ze verhuisd. En dat klopte ook, we moesten een heel eind omrijden of terugrijden, ik had werkelijk geen idee.
We renden snel het gebouw in, want het was ondertussen nog harder gaan regenen.
Binnen was het redelijk chaotisch, op bitse toon werd een tablet onder je neus gestopt en zoals mijn juf vroeger door de klas liep te paraderen en je steeds corrigeerde, was het nu de Britz mevrouw die ons steeds van nieuwe opdrachten voorzag. Dit invullen, dat invullen, nee niet goed, dat moet anders.
We gingen om 10 uur naar binnen en uiteindelijk om 13.30 kregen we de sleutel van onze Toyota Hiace. Mijn koffer leek al groter dan het interieur, maar dat kwam ook door de regen hoor. Het was ongelofelijk wat er uit de hemel kwam. We waren doornat en we moesten nog beginnen aan het links rijden. Dubbele handicap.
Gelukkig was er navigatie in de bus, en we hadden zowaar van te voren een camping uitgezocht. Ondanks de hemelvloed konden we toch nog lachen om de Nederlandse stem die uit de navigatie kwam. Max ging rijden en onder ons gezegd: Dat was maar goed ook. Zelfs als co-piloot bracht ik het er niet erg rustig vanaf. Max is mijn held, houdt altijd zijn hoofd koel en weet dan ook nog onderweg mij te managen en keurig links te rijden.
Natuurlijk verdwaalden we, logisch. De Britz mevrouw had vluchtig naar de uitgezochte camping gekeken en het adres in de navigatie getypt. Ze dacht vast dat wij dat niet snapten (de hele zaak zat namelijk vol met niet-Engels sprekende ouderen, waar ze vandaan komen daar laat ik me niet over uit, en ook met Chinese jongeren en gezinnen die totaal geen Engels spraken (de Engelse tolk was ziek of te laat)). Ik begreep haar non-aandacht wel en wij hadden even beter moeten controleren waar we nu precies op af reden.
Afijn, door een regengordijn in drievoud reden we zo’n 250 kilometer zuidwaarts. Op een gegeven moment zei de navigatiemeneer dat we er waren, nou we stonden werkelijk in the middle of nowhere. Geen camping te zien en zeker niet die wij uitgezocht hadden.
Max, mijn held, keek in de navigatie en zag dat wij aan de overkant van de baai stonden. Onze camping lag dus aan de andere kant! Van het water welteverstaan. Vol goede moed met het juiste adres in de navigatie gingen we weer op weg. Het was donker van de regen, zo mogelijk regende het nog harder. We vonden de camping, maar zagen niet eens de ingang. Reden nog eens rond, keken naar de receptie. Die was er dus niet, we hadden online moeten boeken. We raakten wat mismoedig althans ik zeker en draaiden om op zoek te gaan naar een hotel of motel of een jeugdherberg of wat dan ook. Door de regen konden we helemaal niets meer vinden. Volkomen gedesorienteerd reden we terug naar de camping. Zowaar twee streepjes verbinding op mijn iPhone en we konden boeken. E-mailtje met de aangewezen plek, die vonden we, campertje in de achteruit en daar waren we. Plaats DD04 was 3 nachten ons stekje.
Booderee National Park, camping Green Patch gelegen aan de Jervis Bay. Diezelfde baai dus maar nu aan de goede kant. We zagen er niets van, alles was donker en nat.
En geen stroom, dat hadden we even niet opgemerkt. Zaten we daar met onze elektrische waterkoker, broodrooster en magnetron (wat heb je in vredesnaam aan een magnetron in een camper?). Gelukkig snapte Max de aansluiting van de gastank dus koffie en thee kon gemaakt worden.
Onze spullen pasten wonderwel prima, we hebben zelfs nog ruimte over. Onderweg hadden we zelfs een bakker en een supermarkt gespot dus we hadden ook te eten.
De hele avond goot het van de regen, wel drie keer helemaal maar dan ook totaal doorweekt geraakt.
Op één van de bezoeken aan de toiletten liep ik gebukt onder capuchon en paraplu zo tegen twee kangoeroes aan die stonden te schuilen voor de regen onder het afdakje van het toiletgebouw. Blijkbaar houden ze ook niet van regen. Ik was echt compleet verbaasd maar zij keken me echt kalm en vastbesloten aan zo van: Wij gaan niet weg hoor, dit is onze drooghangplek, loop jij maar om. En dat heb ik ook maar gedaan.
De dag zit erop, wij hebben het gehaald, berg op en berg af, links rijden en regen. Waar zou ik zijn zonder Max!
Morgen schijnt hopelijk de zon of laten we zeggen hopelijk is het morgen droog.
Ja kamperen is soms behelpen, zeg ik het nog netjes.