Ode aan de mensen van hier

Op de laatste dag een terugblik in wat woorden, maar vooral in foto’s 

Aan de mensen van hier 

Als de ziel van een land zichtbaar zou kunnen zijn
is het dan in de donkere diepte van de ogen
in de tengere, zwoegende gestaltes langs de weg
in de over de rijst taai gebogen silhouetten? 

Zwijgzaam, sterk, gebukt onder alles verblekende hitte
die blijft en verzacht maar ook uitput
die de verschietende kleuren groen
bedekt met haar neerwaartse schaduw 

Haren zo zwart als de nacht
als een waterval langs het gezicht hangend
Hurkend, zittend, slenterend,
altijd gracieus 

En als dan hun blik toch even de onze vangt
en een glimlach de onze raakt
dan zie je even, heel even, de donkerte wijken
in een korte sprankeling van licht 

Voor nu zeggen wij:
Dag Sulawesi
Dag mensen
Dag kinderen
Dag koeien, honden en kippen
Dag alles 

En in mijn hoofd fluistert mijn kinderstem: En voor straks oogjes toe en snaveltjes dicht! 

Morgen vliegen we naar Bangkok. Tot later!