Small and winding roads

Zondag 19 maart tot en met zondag 26 maart

Small and winding roads

En zo maar ineens, ’s ochtends vroeg, zat er een liedje van de Beatles in mijn hoofd en het zit er nu nog.
Dat komt zo: toen wij op het vliegveld van Christchurch aankwamen liep je tegen een bord aan waarop stond dat de wegen in Nieuw Zeeland small and winding zijn, klein en bochtig, en dat je dus je tijd moet nemen als je de weg op gaat. Van tijd tot tijd verschijnt er weer een bord met zo ongeveer dezelfde boodschap. Nieuw Zeelandse wegen zijn anders, dus neem je tijd en kijk het avontuur aan.
Iedere dag zitten wij op de weg, we hebben het tempo te pakken. Iedere dag weer verder dat is zo los, zo anders, ik zou bijna zeggen zo bevrijdend. Je laat niks geen indruk achter, je gaat gewoon weer. Je zegt niet eens gedag.
Onderweg kijk je steeds naar het landschap dat voorbijkomt en natuurlijk ook naar de weg die zich voor je openbaart.
En dus ineens neurieden de Beatles mijn mond uit, de melodie van The long and winding road en woorden die ik ter plekke verzon:
The small and winding roads, going up, going down.
The road never disappears, never met it before.
Every day it brings me there, where our camper rests……

Kijken naar het landschap is een reis op zich. Het wordt een soort mantra, het geluid van de bus, het gerammel en gebonk van de wielen en de rest, het fluiten van de wind om de kap van de bus heen en het geronk van voorbijgangers. Als je daar allemaal omheen wegzinkt, dan is reizen een ware betovering. Uren lijken minuten, weken lijken dagen en licht en donker zijn zo ineens weer in elkaar overgegaan. Het landschap zelf is ware poëzie, het Zuidereiland, de wisselingen in het licht en de kleuren, de veranderingen in het land zelf. De enige spelbreker is het weer. We hadden veel regen, harde tot zeer harde wind, mist, kou en maar weinig warm weer. Over regen kan ik niets poëtisch bedenken, je wordt nat en het natte droogt slecht en je ziet niks en je blijft zoveel mogelijk binnen. En dat is jammer, want binnen zitten kan ik beter thuis doen (waar het nu lekker weer is!).
Maar goed, we zingen de Beatles, en hoe meer bochten hoe meer Max zijn eigen liedjes zingt en humt, dus we hebben besloten om de muziek de regen te laten verslaan.

We hebben acht dagen goed doorgereden. Omdat we het romantische idee hadden om naar de Zuidpool te kijken en omdat we denken nooit meer zo dicht in de buurt van de Zuidpool te komen koersten we de eerste dagen aan op Invercargill. Nog steeds kan ik het niet uitspreken maar het is de Keltische naam voor Edinburgh. Er wonen dus veel Schotten in Zuidelijk Zuidereiland.

Zondag : Moeraki-Dunedin-Balclutha-Owaka-Papatowai
Mooie blauwe luchten, de kustweg. Dunedin rijden we snel doorheen, geen zin in zo’n grote stad.
We zien prachtige baaien en vlak land. Soms stop je veel onderweg, soms is het gewoon te veel en rijden we door. Ik zeg dan dat mijn schoonheidsmeter vol zit. We belandden per ongeluk op een onverharde weg bij Purakauiti en verdwalen wat. Uiteindelijk vinden we een camping midden in de natuur bij Papatowai, een stille camping en dat is een uitzondering. De meeste campings waar wij op stonden lagen aan een weg en dat is niet stil.
Achter de camping ligt een prachtige baai en we wandelen over het oeroude zand. Volgens het informatiebord is het zand van 160 miljoen jaar geleden. Ook het bos naast het strand is een oeroud bos. Dit is één van de weinige stukken land waar je deze oude bossen nog vindt.

Maandag: Papatowai-Tautuku Beach-Curio Bay-Bluff-Invargargill
We vertrekken met een regenboog en eindigen met storm en regen.
Ik kijk naar de regenboog en denk aan Marly. Zij was gek op regenbogen en ik denk even dat zij achter de regenboog haar plekje heeft gevonden en daarvandaan naar mij glimlacht. Ik mis haar.
Na de regenboog begint het te gieten en te waaien. Hemelse tranen en rumoer om Marly. Mijn tranen vermengen zich met wat er uit de lucht komt, gemis kan soms zo dichtbij komen.

Het zal de hele dag blijven regenen en de wind neemt toe, we worden bijna van de weg geblazen.
Bij Curio Bay lopen we naar het strand om te kijken naar een versteend woud, ontstaan 180 miljoen jaar geleden, een Jurassic Forest wordt het genoemd. Je zou er een wandeling kunnen maken, maar het weer noopt tot andere plannen. Max houdt het lang vol en keert zeiknat terug in de bus. Ik heb dan al een dutje gedaan, gegeten, opgeruimd en naar buiten gestaard. Het is echt beestenweer.

We waaien naar Bluff, het is bijna eng. Max heeft zin in bochten en we rijden een best wel steile tot zeer steile weg op naar het Bluff Look Out Point. Ik ben ondertussen een geoefende bochten meerijder en geef geen krimp. We staren wat naar de oceaan maar hebben meer moeite om niet omver gewaaid te worden. En wat doet Max? Die gaat natuurlijk bovenop de uitkijktoren staan om daar als kloeke ridder onvervaard een verse blik richting Zuidpool te werpen. Baas boven baas. Nou deze baas vond dat helemaal niet leuk, want mijn gedachten gingen naar noodnummers bellen tot reddingsploegen instrueren waar Max voor het laatste gesignaleerd was. Als mens ben je totaal nietig in zo’n wind. Gelukkig kwam hij snel naar beneden, met een grote grijns dat wel.
We waaiden weer naar beneden en gingen per ongeluk kijken naar een wereldberoemde wegwijzer (schijnt) bij Stirling Point, waarop je kunt lezen dat London bijna 19.000 km. verderop is en de Zuidpool ‘maar’ 4810 km. Het hele romantische idee om naar de Zuidpool te kijken kreeg hier toch wel een zilveren randje. Zo dichtbij, maar je ziet natuurlijk niets van de hele Zuidpool. Antartica vind ik trouwens een veel beter passende naam, spannend en onbegaanbaar.
We sliepen in Invercargill, en de wind bleef en suste ons toch wel in slaap.

Dinsdag: Winton-Lumsden-Lake Wakatipu-Queenstown-Lake Wanaka
Wolken, geen wind, regen en geen regen. Eerst een saaie rit want het land was vlak maar dan gelukkig weer bergen en mooie luchten en meren.
Toch weer regen bij Devil’s Staircase maar vooral prachtige wolken die de bergen omhullen. We rijden heel vaak met bergen om ons heen en dat is geweldig. Bergen zijn zo statig en hebben met ieder licht en iedere schaduw een ander gezicht.
Prachtig ver kijken bij Gravel Pit. Je kijkt en kijkt, en stapt uit en loopt wat en kijkt en neemt een foto. Toch is het steeds zo dat je ogen meer schoonheid waarnemen dan een foto ooit zal kunnen doen.
We gaan bij Roaring Meg bovenop een berg staan en voelen ons overweldigd en gelukkig.
Iedere bocht, iedere wending in de weg bracht een verrassing. De hele toch was een cadeautje.
In Queenstown zijn we heel even geweest. Vol met jonge mensen die gaan raften (Theo!!), bungeejumpen, hanggliden, jet-boaten, mountainbiken, skydiven en nog wat andere uitdagingen. Max en ik hebben even serieus de mogelijkheden doorgenomen maar toen we de prijzen zagen werden we wat bleek rond de neus. Maar een lekker duur wijntje gekocht voor de avond, dat was ons uitje.
’s Avonds bij Lake Wanaka zaten we voor het eerst weer eens buiten en keken naar de verkleuring van de lucht door de ondergaande zon achter de bergen. Echt hemels vuurwerk! Het wijntje smaakte prima trouwens, echte Australische!

Woensdag: Laka Hawea Albert-Haast-Fox Glacier.
Droomachtige vergezichten. Waterval met heel veel vliegen (Fantail Falls), Thunder Creek Falls bij de Haast rivier (28 meter). Prachtig blauw water bij deze waterval. Bij Haast reden we weer naast de Tasman zee. De zee, de zee, geef mij maar de zee. De golven, de bewegingen, de geur en de kleuren. Mij maak je blij met een stukje zee.
Tijdens de koffie bij de Haast Pass landde zo achter ons kopje koffie een vliegtuigje. Dat was de eerste van vele vliegtuigjes en helikopters die we de komende dagen zouden zien en horen. Vliegen naar gletsjers en bergen en naar bijv. Doubtful Sound.
We eindigden de dag in de mist en kou bij Fox Glacier. We hadden voor zo’n kleine 700 euro naar de gletsjer aldaar kunnen vliegen, maar daar hebben we vriendelijk voor bedankt.

Donderdag: Franz Josef Glacier-Harihari-Ross
Vrijdag: Ross-Greymouth
Zaterdag: Greymouth-Punakaiki-Westport
Zondag: Westport-Murchison-Nelson-Cable-Bay

Van donderdag tot en met vandaag hebben we veel regen gehad. Af en toe kwam de zon even door en daar genoten we dan erg van.
We hebben geen wandeling gemaakt naar de gletsjer in Franz Josef, twee uur heen en twee uur terug. Ook hebben we andere prachtige dingen moeten overslaan. Zoals het Fjordland National Park, Milford Sound en Doubtful Sound. Het is keuzes maken en ook hier hebben we ons laten leiden door het weer. Nou was dat niet helemaal waar want het was overal aan de westkust slecht weer. Als wij er waren tenminste. We kwamen twee jonge Nederlandse dames tegen die hetzelfde rondje als wij hebben gedaan en die hadden alleen maar mooi weer gehad. Ik geloof het nog niet.
We zijn wel naar The Pancake Rocks geweest, gelaagde rotsen waarover de wetenschappers zeggen dat de laagjesvorming een mysterie is. Dat is mooi, dat niet alles verklaard kan worden. De natuur is meer dan wij weten. Het was er prachtig. In de kommen van de rotsen bulderde de woeste zee, ik werd er bijna bang van. Alsof de zee zich gevangen voelde en geen uitweg meer wist uit deze hel.

We hebben genoten van het rijden en het laten varen van plannen. Welke plannen? Eigenlijk is het de weg die ons leidt. En het weer, laten we het weer zeker niet vergeten. Ook dat is mooi, dat plannen en het weer niet altijd samen gaan. Kom ik toch weer terug bij de Beatles:

The rain and windy night, let our plans wash away
The roads never disappear, not even on a misty day
They always lead our way, and gave their beauty away.

Wij kijken vooruit naar nog bijna vijf weken small and winding roads en al het moois wat die wegen ons laten zien. Als dat geen geluk is dan weet ik het niet meer. Regen of geen regen, het blauw komt er toch wel weer doorheen. Speciaal daarom vandaag mijn oceaanblauwe in Australië gekochte t-shirt met opschrift Great Ocean Road aangedaan. Als dat niet helpt dan weet ik het helemaal niet meer.