Witte wolken

Witte wolken

Aotearoa is de naam die de Maroi’s aan Nieuw Zeeland gaven. Volgens de overleveringen zagen ze, eeuwen voordat de Europeanen kwamen, het land als een wolk aan de horizon liggen. Land van de Lange Witte Wolk of lange, witte uitgestrekte wolk erboven. En dat klopt, als het niet regent tenminste!
We hebben massa’s regen te verduren gehad zodanig dat de witte wolken enigszins uit beeld zijn gebleven. Dat heeft ons er dit keer niet van weerhouden om verder te rijden. Maar het deed wel iets met mij, die regen. Het is overmacht, je kan er niets aan doen maar toch verdreef het ook de zon uit mijn hoofd. Regen is zó absoluut om chagrijnig van te worden. Ik kreeg heimwee. Alsof wij in Nederland geen regen gewend zijn! Ik kreeg een beetje een verwend zeurtoontje in mijn hoofd, zoiets pedant als: Daar ben ik niet voor naar Nieuw Zeeland gekomen. Nou als we dat geweten hadden. Was ik maar thuis zeg. Binnen zitten kan ik thuis ook.
Ik vond niks meer mooi en bijzonder of leuk of zelfs maar aardig.
Ondertussen hebben we wel begrepen dat het weer hier (ook) in de war is. We hebben denk ik negen dagen achter elkaar met regen te maken gehad waarvan twee dagen in het teken van cycloon Cook stonden (toen hebben we wel een nacht geschuild in een motel, overmacht). Overdag was het wel af en toe droog, maar de dag eindigde met regen en begon er ook weer mee.

Om kwijt te raken waar we zo ver voor gereisd hebben was een mix van teleurstelling en moedeloosheid. Je kunt echt niets aan het weer doen, je moet het pakken en tot je nemen en het integreren in het geheel. Als ik dan weer even kon staren naar een witte wolk voelde ik me al veel beter.

Donderdag 6 april reisden we verder, na de regen van orkaan Debbie. Wat waren we opgelucht om weer verder te gaan, dat is dan weer een voordeel. Als het elke dag mooi weer is, zie je dat ook niet meer. Goh, de zon schijnt, nou èn?
De poëzie zit toch echt in de tegenstellingen, zoals dit land voor mij ook vol met tegenstellingen en tegenstrijdigheden zit. Adembenemend mooie natuur maar vergiftigde grond en uitstervende diersoorten. Prachtige tinten groen gras maar alle andere kleuren die er in zouden kunnen zitten weggespoten (ze gebruiken hier o.a. gewoon nog round up begrepen wij). Verliefd kijkend naar de koeien en schapen onderweg maar ook verzuchten: Het is hier een levende vleesschuur.
De witte wolken echter, die zijn alom dromend aanwezig. In rijen, in lagen, in hoogte en in breedte. Een ‘gewone’ blauwe lucht zoals we dat in Australië veel zagen, heb ik hier maar weinig gezien. En we hebben veel luchten gezien hoor, de grijze vergeet ik gewoon even.

Donderdag 6 april reden we via Lake Taupo naar Rotarua. Onderweg nog even door een thermisch gebied gewandeld met geisers en modderbaden en zwavelluchten. Overal moet entree voor betaald worden en niet weinig ook. Dus is het kiezen geblazen vanwege de portemonnee. In Rotarua stonden we op de duurste camping tot nog toe met het kleinste plekje tot nog toe. Wel de vrolijkste receptioniste tot nog toe, dat dan weer wel. Ik was haar darling tot candy tot sugarpie tot weet ik veel. Enorm om haar gelachen. Maar de Top 10 holidayparken slaan wij vanaf hier maar over.

Op vrijdag 7 april gingen we vol goede moed op weg naar een Maori dorp met allerlei andere Maori dingen vlakbij Rotarua. Maar wij zijn wel rare toeristen denk ik, ik keek echt vol verbazing de mevrouw van de kassa aan toen ze zei hoeveel het kostte. Ik vroeg of ze het nog een keer wilde herhalen maar niks geen korting. Met hetzelfde stalen gezicht herhaalde ze het bedrag, daar kunnen wij zo drie dagen van eten en kamperen. Nee dank u wel zei ik beleefd in mijn beste Engels en haar verbijsterde gezicht bracht een grote lach op mijn gezicht. Het bleek een soort Archeon te zijn waar dingen werden nagespeeld. Blij toe dat we niet gegaan zijn. Als slotrefrein met aandacht de informatieborden gelezen, die waren wel gratis.

Onderweg naar de oostkust zagen we veel ondergelopen land en wegen die afgesloten waren. Hele stukken rots en bomen en afgebrokkelde stukken weg lagen op de wegen maar er werd hard gewerkt om dat op te ruimen. Eén heel dorp aan de oostkust was totaal geëvacueerd, alle huizen waren onder water geraakt. Gelukkig geen slachtoffers gevallen.

We reden naar Matata aan de oostkust en stonden op een camping aan de oceaan. Twaalf stappen en we waren in de golven. Kijk dat vonden wij nou leuk, het uitzicht was gratis en het gezang van de golven ook. En de wolken die pakte ons zo in dat we twee nachtjes bleven. Staren, zitten, alle goede moed weer verzamelen.

Zondag 9 april reden we weer verder, nog steeds witte wolken! We hebben gekozen om de East Cape rond te rijden, van Opotiki naar Gisborne. Onderweg zagen we veel pohutukawa’s, ik noem ze broccoli-bomen. Veel makkelijker uit te spreken en ze lijken echt op broccoli. Nog een kleine wandeling gemaakt door Nukuhou Saltmarsh, een heel ander landschap zo maar ineens.
Het is een prachtige tocht rond de East Cape, zeer aan te raden. We slenterden even later nog over een strand vol met boomstronken bij Waiotahi Beach. En dan recht achter het strand een oranje rots die gefileerd lijkt met een mes, begroeid met pluimen en struiken en wat bomen. Je kijkt voor en je kijkt achter en het lijkt niet op elkaar! Tegenstellingen op een paar vierkante meter.

We kampeerden in Te Araroa, en hebben nog even de grootste broccoliboom van het land bezocht die wel 22 stammen telt. Wij vonden hem eenzaam, hij stond daar zo alleen.
Alweer een stille camping, met vier schapen, twee eenden en een eenzaam varken. Max ging steeds even socializen met het varken en gaf hem/haar lekkere hapjes.
Het begon ’s avonds te regenen en niet zo’n klein beetje ook. Dat duurde de hele nacht maar in de ochtend werd het even droog.

We reden door, het is maandag 10 april. Regen en zon en witte wolken wisselden elkaar af. Maar zelfs grijsheid kon de schoonheid van het landschap niet verhullen. We kampeerden in Makorori, het was volle maan. In stille bewondering hebben we uren naar de maan gekeken, naar de schittering van de maan op de oceaan (we stonden weer bijna aan het water) en naar het licht dat de maan gaf. We waren de enige kampeerder, het gras was hoog en zeiknat. Maar zelfs de weg naar het toilet werd verlicht door de maan. En die natte voeten namen we maar voor lief!

Dinsdag 11 april begon met blauw en wit. We keken naar de zee en naar watervallen, dronken koffie zoals elke dag en zagen de grijze wolken alweer komen. We eindigden met regen op een camping in Wairoa, hier waren we met twee kampeerders. De eigenaar van de camping waarschuwde ons voor de cycloon die er aan kwam en vertelde dat we beter van de oostkust konden weggaan want die zou vanaf donderdag hard geraakt gaan worden. Wij dachten nog: Het zal wel meevallen. Het was lekker warm en aan regen waren we wel gewend. Maar iedereen die we tegen kwamen waarschuwde ons, dus we besloten om verstandig te zijn en woensdag naar de westkust te gaan rijden.

Ik dacht nog over heimwee en witte wolken na. De ene wolk lijkt naar de eeuwigheid te reiken, de ander tikt een bergtop aan. Een volgende bedekt in haar witheid al wat om haar heen is.
In die langgerekte zag ik mijn heimwee, raken naar niets en naar alles. Soms kan ik niet goed snappen waarom ik gevoelens van heimwee heb, op een ander moment voel ik me vrij en overal thuis.
Misschien is dat de crux dat als je het ene niet hebt gevoeld het andere er ook niet kan zijn.

Ik droom nog wat verder en kijk maar veel omhoog. Liever met mijn hoofd in de wolken dan met mijn voeten in zeiknat gras. Of zoiets …..