Hong Kong deel 2
4 februari 2017 - Ho Man Tin, Hongkong
Vervolg woensdag 1 februari, Hong Kong
En toch, in alle drukte, zijn er ook onverwachtse plaatsen van groen en andere rust.
We wilden naar de berg Victoria Peak op het westelijk deel van het Hong Kong eiland. Het hoogste punt ook van dat eiland, zo’n 552 meter hoog. Je gaat erheen met de Peak Tram, een kabel tram, echt iets voor mij dus met mijn hoogtevrees. Het uitzicht moet fenomenaal zijn, je kijkt uit over oud en nieuw Hong Kong.
Iedereen had blijkbaar datzelfde idee, want er stond een immense massa mensen waar helemaal geen beweging in kwam. We keken het even aan en probeerde het te snappen. Maar geen tram gezien en dus ook geen beweging in de massa.
We keerden om en lieten de wind ons voortduwen. Opeens hoorden we vogels en dat was bijzonder want tot dan toe geen vogel gehoord. Te veel verkeer- en mensenlawaai?
Het gezang bracht ons in Hong Kong Park, de hoek om, weg bij de mensenmassa, en je was er. Prachtige bomen, watervalletjes, vijvers met vissen en heel veel bloemen. Mensen die rustig zaten en meestal wat aten. Kinderen die speelden. En een flink clubje mannen met grote camera’s, ook op statief, die naar een aantal struiken staarden. Wat doet u, vroeg Max? Ze wachtten op de hummingbird, de kolibrie. Vol trots werden de telefoons tevoorschijn gehaald en zagen we prachtige foto’s van een kolibrie op dezelfde plaats als wij nu stonden. We gaven grote complimenten voor de mooie foto’s en kregen een hand bij het weggaan. Natuurlijk geen kolibrie gezien, die waren wel wijzer met al die mannen (er stonden echt geen vrouwen tussen) op een kluitje en al die grote, zwarte apparaten in de aanslag. Voor ons alleen wat musjes in de struiken!
En zo, telkens als wij ons lieten verdwalen, waren we ineens op een schoolplein waar kinderen aan het gymnastieken waren op het schoolplein. Liepen we een laantje in met moderne sculpturen waar verliefde stelletjes hand in hand zaten. Zagen we monniken uit een bomenpad komen, die rustig voorbij kuierden en vriendelijk gedag knikten. Werd er gezongen door een aantal vrouwen in een straatje. Keek een prachtige tempel, bijna weggedrukt tussen de hoogbouw, ons aan en keken wij even naar binnen. Stond er ineens, roerloos, een kapelletje met een boeddha erin waar wierook voor werd aangestoken en bloemetjes werden neergezet.
In een grootse stad neerdalen betekent voor mij de ogen opslaan maar zeker ook neerslaan.
Soms lukte dat heel even.
En toch, in alle drukte, zijn er ook onverwachtse plaatsen van groen en andere rust.
We wilden naar de berg Victoria Peak op het westelijk deel van het Hong Kong eiland. Het hoogste punt ook van dat eiland, zo’n 552 meter hoog. Je gaat erheen met de Peak Tram, een kabel tram, echt iets voor mij dus met mijn hoogtevrees. Het uitzicht moet fenomenaal zijn, je kijkt uit over oud en nieuw Hong Kong.
Iedereen had blijkbaar datzelfde idee, want er stond een immense massa mensen waar helemaal geen beweging in kwam. We keken het even aan en probeerde het te snappen. Maar geen tram gezien en dus ook geen beweging in de massa.
We keerden om en lieten de wind ons voortduwen. Opeens hoorden we vogels en dat was bijzonder want tot dan toe geen vogel gehoord. Te veel verkeer- en mensenlawaai?
Het gezang bracht ons in Hong Kong Park, de hoek om, weg bij de mensenmassa, en je was er. Prachtige bomen, watervalletjes, vijvers met vissen en heel veel bloemen. Mensen die rustig zaten en meestal wat aten. Kinderen die speelden. En een flink clubje mannen met grote camera’s, ook op statief, die naar een aantal struiken staarden. Wat doet u, vroeg Max? Ze wachtten op de hummingbird, de kolibrie. Vol trots werden de telefoons tevoorschijn gehaald en zagen we prachtige foto’s van een kolibrie op dezelfde plaats als wij nu stonden. We gaven grote complimenten voor de mooie foto’s en kregen een hand bij het weggaan. Natuurlijk geen kolibrie gezien, die waren wel wijzer met al die mannen (er stonden echt geen vrouwen tussen) op een kluitje en al die grote, zwarte apparaten in de aanslag. Voor ons alleen wat musjes in de struiken!
En zo, telkens als wij ons lieten verdwalen, waren we ineens op een schoolplein waar kinderen aan het gymnastieken waren op het schoolplein. Liepen we een laantje in met moderne sculpturen waar verliefde stelletjes hand in hand zaten. Zagen we monniken uit een bomenpad komen, die rustig voorbij kuierden en vriendelijk gedag knikten. Werd er gezongen door een aantal vrouwen in een straatje. Keek een prachtige tempel, bijna weggedrukt tussen de hoogbouw, ons aan en keken wij even naar binnen. Stond er ineens, roerloos, een kapelletje met een boeddha erin waar wierook voor werd aangestoken en bloemetjes werden neergezet.
In een grootse stad neerdalen betekent voor mij de ogen opslaan maar zeker ook neerslaan.
Soms lukte dat heel even.
