Vertrek in C-mineur

Donderdag 4 oktober

Sulawesi, vertrek in C-mineur

Natuurlijk ga ik het niet hebben over de stroomstoring op Schiphol maandag 1 oktober jl. waardoor de bagage niet op de band ging maar bij de incheckbalies werd opgestapeld. NB: De rugzakken van Max en mij stonden daar naast elkaar.

Natuurlijk ga ik het niet hebben over de wachtrijen bij de security en de verdere incheck waardoor ook wij moesten haasten en toch nog 2 uur te laat vertrokken met de mededeling van de gezagvoerder dat er 100 stuks bagage kwijt waren en dinsdag zouden worden nagebracht. “Sorry voor het ongemak”, zei de gezagvoerder. ‘O jee”, dachten wij.

Natuurlijk ga ik het ook niet hebben over Jakarta airport waar wij echt moesten hollen om de vlucht van Jakarta naar Makassar te halen. ‘Poeh, gehaald”, zeiden wij zwetend, maar ja de bagage dachten we.

En natuurlijk ga ik het ook niet hebben over het wachten in Makassar op bagage die maar niet kwam. Iedereen van onze vlucht ging weg met alle koffers of rugzakken, alleen wij niet. “Het zal wel weer zo zijn”, zeiden wij rustig. Afijn, na gezoek en gezucht van de medewerkers van het vliegveld en het ophalen van de schouders en weer zoeken was daar ineens na 1,5 uur wachten mijn rugzak. En die van Max? Die kwam drie dagen later na diverse bezoeken aan het kantoor van Garuda (met dank aan de inspanningen van Ariëlle van Rama Tours en Adriani van Caraka Travelindo). “Poeh, net op tijd”, zeiden wij, “morgen gaan we weg uit Makassar.” Max mijn held heeft drie dagen lang zonder gemopper in dezelfde kleding rondgelopen. Op schoenen met sokken want ja de sandalen zaten in de rugzak. En ik kan je vertellen dat met de hitte hier dat lopen op die-sokken-en-schoenen-zonder-geklaag heel erg moedig is.

Ik ga het wel hebben over de vreselijke ramp die centraal west Sulawesi heeft getroffen en waar tot op de dag van vandaag de doden geborgen worden, de gewonden verzorgd en nog steeds gezocht wordt naar overlevenden. De infrastructuur is vernietigd en de hulp moet nog echt op gang komen.

Vandaag zagen wij een stoet van wel 30 vrachtwagens Makassar verlaten met hulpgoederen voor het rampgebied. Ook de militairen zijn naar het gebied afgereisd want er heerst chaos en hulpeloosheid maar ook anarchie. Ik sprak in het kantoor van Garuda een familie uit Palu die gevlucht was voor de chaos en het geweld. Hun huis stond er nog, althans de buitenkant. Maar zij waren veilig (man, vrouw en drie kinderen) en mochten bij familie in Makassar blijven. Ook sprak ik een groep van zeven Franse hulpverleners met twee hulphonden. Zij moesten onverrichterzake naar Frankrijk terugkeren want ze mochten van de militairen het gebied niet in.

Natuurlijk ga ik het verder niet hebben over het feit dat wij onze reis hebben moet omboeken want wij zouden ook naar Palu en Donggala gaan. O ja, en laat ik het ook maar niet hebben over de vulkaan Soputan die in het noordoosten van Sulawesi rook en as uitspuugt sinds eergisteren. Het vliegveld van Manado ligt in dat gebied en, juist, van dat vliegveld vertrekken wij 29 oktober weer naar Jakarta en dan door naar Bangkok. Maar gelukkig duurt dat nog even.

Ik zou natuurlijk kunnen vertellen over hoe het felle licht hier de horizon doet verdwijnen en de kleuren laat verbleken. Een fleurige lap aan een waslijn valt daardoor veel meer op. Over de fietstaxi’s die ons gisteren vervoerden en die maakten dat wij voor het eerst naar de straten en de mensen en de kraampjes langs de weg keken. We moesten zowaar wat lachen over het verkeer dat zo rustig kris kras door elkaar heen rijdt. Afslaan naar de andere kant is hier een absurde manoeuvre. Dat wij daarna afgezet werden door de twee bestuurders, ach!

Over de geuren van die straten en alsmaar de geur van het eten dat daar overheen duikelt. Het afval langs de weg en de open riolen met daarna in contrast de grote hotels en de rijke wijken. De warmte die niet weggaat en met je meewandelt en je vasthoudt in een stevige greep. Airco is heel fijn!

Dat de gestifte rode lippen van de gesluierde vrouwen vooral oplichtten als ze naar mij kijken en me een onbetaalbare glimlach schenken. Buitenlanders en vooral witte buitenlanders zijn hier nog bijzonder. “Hee mister”, roept de mannelijke helft van de bevolking steeds naar mij. Gender neutraliteit is hier blijkbaar al vergevorderd. Dat geldt trouwens ook voor de hurktoiletten!

Toch sluit ik af in C-mineur. Al wel een beetje minder dan eerst want als ik goed luister hoor ik de golven zingen en de bomen neuriën.

PS: Max zal ook af en toe een stukje plaatsen in dit blog. Tenslotte zijn we afgereisd naar Sulawesi, het eiland waar zijn ouders zijn getrouwd en zijn oudste zus is geboren.