Van de voorbije dagen

Van de voorbije dagen

Zoals ik gisteren al schreef, de dagen gaan voorbij. Maar ook de mensen, ze werpen een schaduw en misschien een glimlach en je bent verder. De weg met altijd beweging erlangs, de dieren in het immer groen, een flits en verder. Het groen blijft steeds bij je, dat wel.

We hebben de afgelopen weken veel wegen gezien, veel koffie gedronken, leuke gesprekken gehad  en heerlijk gegeten. Je bent er en dan ook weer niet. Is het dat wat ons aantrekt in dat steeds doorreizen? Die schim, die schaduw, dat zien en dat langs glijden van dat ongelofelijke mooie, vruchtbare land? Zelf geen enkele afdruk achterlatend dan een glimlach, een zwaai en wat roepia’s hier en daar?

De afgelopen dagen zijn we stil geweest, stil in beweging en stil in ons denken. Hoewel noodgedwongen want we moesten drie nachten Dongalla in het rampgebied inruilen voor drie nachten hier aan Lake Poso bij het plaatsje Tentena in midden Sulawesi. We hebben natuurlijk een schema! en we kunnen niet zomaar ergens anders heen. We hadden hier al twee nachten dus bij elkaar zijn we hier vijf nachten geweest. Morgen gaan we weer verder en de komende week zijn we steeds in beweging. Ik dacht, ik schrijf nog maar een stukkie want het komt er voorlopig niet van en de woorden moeten niet stil vallen in mijn hoofd.

Even nog over ons schema, met aandacht voor ons samengesteld door Rama Tours. Max en ik zijn niet zo van de schema’s. Meestal halen we de vertrekdatum en de terugkeer datum maar ertussen ligt het meestal open. Onze voorbereidingen zijn meestal fabuleus! We lezen geen boek of naslagwerk want dat doen we wel ter plekke zeggen we dan. Of nee nog beter: We luisteren naar het ritme van het land waar we heen gaan (geloof jij het?). Dan kom je soms voor leuke maar ook minder leuke verrassingen te staan. Met een schema heb je dat minder of helemaal niet. We hadden ook (weer) geweldig onze spullen in gepakt, dit keer in een rugzak. Ook veel onderling overleg geweest over wat we mee zouden nemen. Zo hebben we 2 naaigarnituren bij ons, 3x Deet, 4 zaklampen (Max!), 2x Vitamine D, 2x tandpasta en 3 powerbanks. Er is overal tot nu toe elektriciteit (de wereldstekker ligt ook nog eenzaam onderin de rugzak) en alles wat we dubbel of teveel hebben is hier ook gewoon te koop.  En ook al heb ik maar 13 kg. bij me het is toch weer te veel.

Je kunt hier ongelofelijk goed staren. Ik was er al redelijk goed in maar ik krijg hier gratis en voor niets les. Iedereen kijkt namelijk naar je, niet eventjes maar zo lang als het kan. Ik staar dan wat terug en laat mijn kijken verglijden in staren. Staren is geen kijken, staren is langs de dingen en mensen heen kijken, bijna gedachteloos. Ze zien mij bijv. wel want ik val natuurlijk op want lang en wit en blond. Maar ze zien mij ook niet want ze kijken langs en om je heen. Dat maakt staren hier ook zo onschadelijk. In Nederland zou je een knal voor je kop krijgen maar hier niet.

Er is in het staren naar mensen ook altijd een moment, en het duurt best wel even, dat er dan toch een glimlach doorbreekt, een hand wordt opgestoken en Hallo mister wordt gezegd. Dan weet je dat het staren over is. Ik oefen elke dag diverse keren en echt, ik vind het steeds leuker worden. Moet thuis wel weer uitkijken denk ik en gewoon weer wegkijken. No worries, komt goed!

De vrouwen hier, ik vind ze geweldig en moedig en mooi. Ze lachen allemaal tegen me en geven me de mooiste glimlachen. Parels voor mijn hart. En natuurlijk willen ze met me op de foto. Nou zie ik er hier echt niet uit want alles zakt door de hitte uit. Maat goed, no worries, ik zie die foto’s toch niet. Sisters from another world, wat zou de wereld saai zijn zonder al die mooie, dappere en moedige vrouwen.

We hebben genoten van de dagen stilte. Hier op het resort vonden ze ons wel raar. Iedere dag werd er gevraagd of we niet iets gingen doen. En dat gingen we dus niet behalve vandaag.

Vandaag zijn we op bezoek geweest bij een geweldige familie die zonder sponsors een weeshuis runnen net buiten Tentena. Het is een familie van vader (vandaag was hij 70 geworden dus we kwamen op verjaardagsvisite zonder het te weten), moeder en dochter. Moeder verkoopt rijst langs de weg om inkomsten te genereren. Het was niet duidelijk of de dochter (van 43) een echtgenoot had. Ze geven onderdak aan 15 kinderen van 6 tot 18 jaar. Het zijn niet echt weeskinderen maar kinderen van hele arme ouders die niet voor hun opvoeding en scholing kunnen zorgen. Ook was er nu familie in huis die uit Palu gevlucht waren.

Rama Tours had ons aangeraden om naar een ander tehuis te gaan maar op aanraden van Annelies, de Nederlandse eigenaresse van ons resort zijn we daar niet heengegaan (hebben geld zat zei Annelies. Aanrader voor Rama Tours om dit te veranderen in hun aanbevelingen vinden wij). Voor de Delden insiders: Annelies komst uit Delden, haar moeder en broer runnen een Deldense apotheek.

Wij hadden op aanraden van Annelies allemaal nuttige en lekkere dingen gekocht. En voetballen en badminton rackets. En autootjes en haardingetjes. Max had uit Nederland kleurtjes ed. meegenomen. Ze waren er erg blij mee. De schoolgaande kinderen hebben we helaas niet gezien want die zaten dus op school. En zo hoort het, onderwijs als opstap naar een beter leven.

We hebben een rondleiding gehad en ach wat kunnen ze goed geld gebruiken. Max heeft ze beloofd te zullen helpen met Facebook ed. en fundraising. Aan het eind van het gesprek werd er een gebed voor ons uitgesproken. Natuurlijk verstond ik het niet in woorden maar wel in intentie. Ik moest er van huilen. We werden uitgewuifd tot we uit zicht waren.

Morgen rijden we van midden Sulawesi naar het noorden. We rijden langs het rampgebied in het westen maar zullen er niet fysiek mee in contact komen. Als ik een gebed uit zou willen spreken dan zou het zijn voor alle mensen die getroffen zijn door de tsunami en aardbeving. Dat de doden en nog steeds vermisten mogen rusten in vrede en dat voor de levenden de hulp snel op gang komt.