Regen, regen en koud

Zaterdag 18 februari en zondag 19 februari

Regen, regen en nog eens regen. En koud! De afgelopen nacht heeft het flink geonweerd, maar dat was verder oké. Het zou echt de hele dag regenen. Dat wisten we niet toen we vertrokken vanuit Eden, maar het was zo.
Ons campertje houdt zich kranig. Ze bromt wat als we de berg opgaan, en ze rijdt niet zuinig. Maar hee, een beetje vrouw kent haar waarde.
Dat camperleven is wel een dingetje. Elke dag je bed opmaken op de niet meest handige manier, althans dat vindt Max. Planken in het tussenstuk, een dekbed onder (we hebben er eentje extra gebietst bij de mevrouw van Britz) en een dekbed om onder te slapen. De kussens moeten volgens Max precies andersom leggen, anders voelt hij de naden in zijn tere velletje (de prins op de erwt). Ook het dekbed moet op een ongekende manier strakgetrokken en ingestoken worden. Dat kan alleen hij. Ik voldoe totaal niet in dit opzicht, ik gooi alles een beetje neer en vind het prima.

We hebben een prachtig servies gekregen. Van alles twee stuks: lepels, vorken, messen, dinerborden (niet dat we dineren maar okee), lunchborden en schaaltjes. Met die schaaltjes hadden we kunnen volstaan maar dan graag iets meer bestek. Nu is het elke dag ongelofelijk opletten of er niet iets van de twee-deligheid verdwijnt. Dat is nu net weer mijn taak. Verder hebben we in de één stuks categorie de volgende items: groot snijmes, aardappelschilmesje maar dan wel een best groot exemplaar, opscheplepel en in de pan roer lepel (ik ben even kwijt hoe zo’n ding ook alweer heet). Kleine pan, grote pan en koekenpan. En ongelofelijk, het voldoet allemaal enorm.
Ondertussen hebben we ook gebruik gemaakt van het broodrooster en de waterkoker want we hadden een aantal keren stroom.

Nog even iets over de laatjes: We hebben vier laatjes, eentje voor bestek, eentje voor de borden etc. en twee ervan zijn ingenomen door Max. Wat er allemaal uit zijn tas kwam is werkelijk ongelofelijk. Ik had geen idee, zijn tas leek helemaal niet zo vol.
Nu moeten jullie weten, Max is altijd iets kwijt. Ik zou dan één tas nemen voor dingetjes en dan onthouden dat al die dingen in eén toilettas of zoiets zitten. Neen, hij had zes zakjes in zijn grote tas en dat zit nu allemaal in die twee laden.
Voor de liefhebber geef ik een kleine opsomming: opruimzakjes (ha ha), zeepdoosje, brillenkoker, tape voor om je vingers, pleisters, 2 accu-opladers, crème voor je handen, batterijen, zonnebrandcrème, lampje, zaklamp, zakmes, lampje voor op je hoofd, antimuggenspul, paracetamol, drie uit het hotel meegenomen shampoos en zeep , vitamine E crème, diverse medicijnen want je weet maar nooit, en allerlei wereldstekkers. En dan heb ik het nog niet over alle oplaadsnoertjes ed. want die liggen voorin. Ook heeft hij een luifel, waar we al veel lol van gehad hebben, meegenomen met twee haringen, en ook nog vier waslijnen. Sommige items zijn natuurlijk voor algemeen gebruik maar toch. Ik heb twee tasjes en daar zit alles in. En ik kan ook steeds alles vinden. Wat had ik bij me voor algemeen nut: wat knijpers en de 5e waslijn naar bleek! Je moet wat als vrouw van deze tijd tenslotte.
Verder hebben we opruimruimte zat, alles past. En dat is echt heel knap, want Max mag dan veel dingetjes bij zich hebben, ik heb natuurlijk ongelofelijk stom ingepakt en veel te veel kleding meegenomen. Ik houd ook niet van inpakken, dat vind ik zo beperkend.

Onderweg, omdat het toch regende, bezochten we het regenwoud bij de Bemm river en deden we daar de Mc. Kenzie River Rainforest Walk. Nat waren we toch al. Het bleek een gematigd warm regenwoud te zijn. Miljoenen jaren geleden was het Australische continent grotendeels bedekt met regenwouden. Nu zijn er nog maar een paar gebieden in Australie met regenwouden (1% van de totale oppervlakte). Het was een hele mooie wandeling, zeer aan te raden.
Maar goed, die regen bleef. Niet leuk, je wordt nat en de wereld wordt er erg klein van.
We zochten een caravan park uit in Marlo (dat onthoud ik alleen als ik aan Marlon Brando denk) en daar vonden we alle twee niet veel van. Opvallend feit was wel dat we een cijfercode moesten intikken om in de toiletten te geraken. Van schrik geen druppel wijn gedronken. Want én die regen én we stonden natuurlijk weer een heel eind van die toiletten af omdat we zo graag alleen staan. Stel je voor dat ik toch al mijn moed bij elkaar raap en dan kletsnat voor die toiletten sta en de code vergeten ben. De rest van de kampeerders heeft natuurlijk een toilet aan boord, dus daar sta je dan.

Toen het even droog was wel een mooie wandeling gemaakt, het is zo dat bij Marlo de Snowy River in de oceaan verdwijnt. De lucht boven het water was in al haar grijsheid toch imposant, het donkergele zand bloeide er mooi van op.
We dachten even naar de pub te gaan, lekker warm en een biertje, maar die was al dicht (voor 18.00 uur). Toch nog wel op het nippertje een frietje gescoord bij de camping. Friet bakken kunnen ze hier wel!

Van schrik stond het campertje scheef, zij houdt ook niet van regen blijkt. Vooral ik rolde heel de nacht naar beneden. En dat was niet alles want het was koud. Beetje te stoer deden we, want sokken aan en extra kleding hoefde niet. Het zou wel gaan. Het ging dus niet, totaal verkleumd en met cijfercode paraat de volgende ochtend bijwarmen onder een heerlijke warme douche. En toen ging het wel weer. Verder geen diepe gedachten, gewoon overleven was het credo.

Zondag reden we van Marlo naar Buchan. Daar zouden we een nachtje blijven en aldaar de grotten bekijken.
Het landschap onderweg werd wijder en wijder, met grazend vee en heuvels op de achtergrond. Vele tinten geel en groen. De boeren hadden gehooid. De koeien verdwenen in het gele gras. De wolkenformaties tekenden weer sprookjesachtig. En de lucht was blauw, wat een opluchting.
Over de camping daar ook verder geen diepe gedachten, ik zou het een ieder afraden (Buchan Caves Reserve). Veel te duur en niets bijzonders. Wel lekker rustig.
De grotten waren mooi, en bijzonder. Onze gids echter had haast, het moest en zou binnen 45 minuten gebeurd zijn. Ik snap dat ook wel weer, al die mensen in de grotten doen er ook geen goed aan. Wij hebben een rondleiding gehad in de Royal Cave. De grotten zijn van kalksteen, oorspronkelijk ontstaan door een rivier die door een bron en regenwater werd gevoed. Het riviertje zit nu dieper ondergronds, en wel onder de grotten. De formaties in de grotten groeien nog steeds door regenwater dat naar beneden sijpelt. De vochtigheidsgraad in de grotten is hoog, wel 95%, en blijft ook hoog door de rivier die er onder zit.
De Aboriginals noemen het land hier: places of rocks with holes in them. De grotten zijn al tienduizenden jaren oud, voor de Aboriginals zijn het heilige plaatsen.

We hebben nog een prachtige wandeling gemaakt over de heuvel heen naar de tweede grot die hier te bezichtigen is, de Fairy Cave. ( Noot van Max: Onderweg zagen we vele prachtige grote bomen van over de hele wereld, geplant toen dit park nog maar pas bestond in het begin van de vorige eeuw). En toen begon het weer te regenen, en hard ook. En het werd koud, veel kouder dan de nacht ervoor. Eerst zaten we stoer onder de luifel maar dat was ook niks. Dan maar met de kippen op stok en lekker lezen in bed.
We hadden van de vorige koude nacht geleerd en trokken alles uit de kasten om maar warm te blijven. Sokken, trainingsbroek, shirt met lange mouwen, omslagdoek, wat dan ook. Het bed werd een omgekeerde versie van dit keer de vrouwelijke versie namelijk de prinses op de erwt. Wij eronder en hopen dat het snel ochtend zou worden. Helaas sloeg de kou op de blaas en moesten we er toch een aantal keren uit. Niet bevorderlijk voor de blaas en voor het humeur, meer wil ik er niet over kwijt.

De nacht ging gelukkig voorbij en we waren bijna warm gebleven maar ik was blij dat de zon in de ochtend even ging schijnen en we wat konden opwarmen. Helaas ging het daarna weer regenen en flink ook. Je went eraan zou je denken. Nou mooi niet, dat hadden we niet afgesproken. We zouden het warm hebben hier in Australië.

Het gaat niet altijd zo je wil met dat kamperen.
Temperatuur, regen, campings, medekampeerders, waar gaan we nu weer heen. Soms verlang ik heel even naar huis, naar het geordende en het gemakkelijke. Maar dapper sla ik mij door deze kampeerperikelen heen.
Ik zou niets willen missen. Maar mag het morgen alstublieft droog zijn en 25 graden? Dank u.