Tuhia ki te nakau
20 maart 2017 - Roslyn Bush, Nieuw-Zeeland
Woensdag 15 maart tot en met zaterdag 18 maart
Kia oureau tatou
We are cleansed by the winds of
I te hou o Aoraki
Our ancestor mountain Aoraki
Kia titiro ito tatou
We gaze upon the swift waters
Ki te awa rere o Waitaki
Of the Waitaki river
Kia mau tatou te korowai
We are here under the cloak of
O Kai Tahu Whanui
The Ngai Tahu Whania
Tuhia ki te rangi
Write in the sky
Tuhia ki te whenua
Write in the land
Tuhia ki te nakau
Write in the hearts
O nga tangata
Of the people
Tihei Mauri Ora!
Behold! There is life!
Het is vandaag zaterdag 18 maart en we bezoeken tussen Kurow en Duntroon aan de Waitaki rivier een plaats waar een aantal oude Maori rotstekeningen te bezichtigen zijn.
Ik spreek de woorden die ik hierboven heb opgeschreven hardop uit. Het klinkt zo mooi al weet ik niets van de Maori taal. Ik zeg de woorden zoals ik ze lees en ik zing ze zomaar vanzelf. Dan gebeurt er iets, in een fluistering tussen een aantal woorden in, en ik voel in mijn hart dat ik welkom ben in dit wonderschone land van uitersten.
De afgelopen dagen hebben we ons reisritme weer opgepakt. Iedere dag door, het reizen maakt van overal een thuis.
(Akaroa-Lincoln-Burnham-Rakaia)
Woensdag vertrokken we vanuit Akaroa en we zagen toen pas hoe mooi het daar is. Akaroa ligt op het Banks schiereiland dat ontstaan is door een groot aantal uitbarstingen van de vulkanen Lyttelton en Akaroa. Je ziet rotsige vulkanische uitlopers, woeste kapen, diepe dalen en steile kliffen. Het blauw van de diverse baaien verrast me weer, van blauw krijg ik maar geen genoeg.
We stoppen even bij het Hilltop restaurant dat al vanaf 1872 bestaat, op de heenweg helemaal niet gezien, en drinken daar een heerlijke koffie en genieten van het overweldigend mooie uitzicht.
Vandaag gaan we rijden en wennen aan de camper en alle spullen een plek geven want dat hebben we nog niet gedaan. De bus rammelt best wel (Max denkt dat het de zij-schuifdeur is) heel erg en boven ons hoofd piept iets, een hoge piep, en hoe meer de weg hobbelt hoe meer gerammel en gepiep. Niet zo fijn, we denken nog even na of we dit laten nakijken. Weer naar Britz, ik moet er niet aan denken.
We sliepen op een camping in Rakaia, camping niks bijzonders maar het was een bitterkoude nacht. Rakaia noemt zich de zalmhoofdstad van Nieuw Zeeland. De halve camping wordt dan ook bewoond door vissers, die een enorme hoeveelheid spullen bij zich hebben.
(Ashburton-Geraldine-Fairlie-Lake Tepako)
Donderdag rijden we naar Lake Tepako. Zodra we landinwaarts gaan worden we in de gaten gehouden door de Nieuw-Zeelandse Alpen die zich uitstrekken over de hele lengte van het Zuidereiland. Het landschap onderweg wisselt vaak, uitgestrekte okergele weilanden, dan weer weilanden vol gras, kale heuvels, af en toe op de kale heuvel een zielig rijtje dennenbomen, kalksteen heuvels, kaarsrechte populieren, verdorde vlaktes met niks erop (het schijnt dat er overal gif wordt gespoten om het ‘onkruid’ te laten verdwijnen, daarnaast is het land ontbost voor landbouw en veeteelt. Ik las ergens dat de Nieuw Zeelanders zich moeten schamen omdat ze bijna het hele land van de oorspronkelijke begroeiing hebben ontdaan. Resultaat is kaal land, waar je ook kijkt). Koeien en schapen, de schapen hebben soms dezelfde grijze kleur als de stenen waardoor je vaak twijfelt of je nu een steen of een schaap ziet. Als het wandelt is het een schaap, of niet.
De Alpen komen steeds dichterbij en we zien een aantal besneeuwde toppen. Er zijn veel rivieren, ze lopen in kronkels van de bergen naar de zee. De rivieren hebben heel wat stenen en puin meegevoerd vanaf de bergen. Het water in de rivieren is mooi blauw maar dat is niets vergeleken met het blauw van Lake Tepako. De knalblauwe kleur wordt veroorzaakt door ‘rotsmeel’, fijngemalen deeltjes die door de gletsjers aan de kop van het meer worden aangevoerd en in het smeltwater blijven zweven.
Het was een heerlijke warme dag en we hebben zelfs nog gezwommen in het best wel erg koude water. De camping staat recht aan het meer en het is er heel erg druk maar wat een fijne plek. Het Nieuw Zeeland gevoel begint te komen, de camper begint te wennen en het is leuk om naar de andere kampeerders te kijken. Voor onze kampeerplaats is een veldje waar allemaal backpakkers staan, jonge mannen en vrouwen die ofwel lopend ofwel fietsend Nieuw Zeeland ‘doen’. Uit hun rugzakken komt een onwaarschijnlijke hoeveelheid spullen, de was wordt gedaan, er wordt gekookt, gekletst’, bier gedronken, chips gegeten en gezongen bij een piepklein radiootje. Heel gezellig. Alles lichtgewicht denk ik dan maar. Maar die matjes waar ze op slapen zijn zo dun! Wij worden genegeerd, een groet kan er niet eens af. Wat een stelletje bejaarden denken ze, in zo’n grote bus. Die hebben pas veel spullen bij zich. Maakt mij niks uit, we kijken lekker naar ze en hopen maar dat ze het niet te koud hebben vannacht. Want de nachten hier zijn tot nog toe best erg koud.
(Lake Tepako-Lake Pukaki-Twizel-Omarama-Lake Waitaki-Kurow)
Vrijdag worden we pas om half tien wakker. Niks gemerkt van het vertrek van onze meeste voorburen. Die zijn natuurlijk al weer voor dag en dauw aan het lopen en fietsen. Wel verstandig want het is weer een warme dag. Wij zijn aardig sloom, oftewel in het vakantieritme en vertrekken pas om half twaalf. We rijden eerst naar Lake Pukaki, net zo blauw, en kijken naar Mount Cook, de hoogste berg van de NZ Alpen (3754 m.) en de rest van de bergen. Lake Pukaki wordt gevoed door de rivier de Tasman, die van de Tasman gletsjer stroomt.
Mount Cook is Aoraki in Maori, en heilig voor de Ngai Tahu stam. De legende vertelt dat de berg en de toppen eromheen werden gevormd toen een jongen, Aoraki, en zijn drie broers uit de hemel afdaalden in een kano om Moeder Aarde (Papatuanuku) te bezoeken. De kano kapseisde en toen de jongens naar de achterkant van de boot gingen veranderden ze in steen.
We rijden naar Twizel en genieten daar even van de stilte. De meeste dorpen en steden waar we doorheen rijden zie je pas als je er doorheen bent gereden. Een hele brede straat met links en rechts wat huizen en soms wat winkels. En stil, je ziet bijna nooit een mens. Waar zijn ze, denk ik dan, de Nieuw Zeelanders. Aan het werk waarschijnlijk of ze schrijven een roman.
Onderweg doen we de Clay Cliffs nog even aan, en de weg erheen is best slecht. Wel bijzonder, is het platte land staan ineens steile hoge toppen die gescheiden worden door diepe smalle ravijnen. De grond is privé bezit maar voor 5 dollar in de donatie box mogen we door. Nette burgers als we zijn doen we dat natuurlijk.
We eindigen de dag op een hele stille camping en het is warm. Niet te geloven, ik had bijna een kruik gekocht.
Iedere camping heeft wel een kampkeuken, en ook een lounge. Ik hoop altijd maar dat deze twee lokaliteiten van elkaar gescheiden zijn want ik weet niet wat er gekookt wordt maar het stinkt altijd in die keukens. Deze keuken slaat alles, het stinkt naar een jaar lang aangebakken spek vermengd met te ver doorgekookte broccoli of zoiets. Helaas moeten wij erdoorheen als we naar de wc gaan want die is in hetzelfde gebouw. Hard doorlopen dan maar, dat lukt vanzelf. Het wc’tje in de camper is onaangeraakt, het is een porta-potti. Een soort laag bij de grond ding, ik zou echt niet weten hoe ik daar op en af moet komen, laat staan dat ik de dingen erop doe die je op een wc doet. En daarbij komt dat ik de charme van het ’s nachts naar de wc lopen niet wil missen. Het is eigenlijk heel leuk, midden in de donkere nacht zo lopen en gluren naar de donkerte. Zijn er sterren, is het koud, ben ik alleen? Die ene keer dat ik een meneer tegen kwam schrok ik me naar. Maar we maakten bijna een praatje met elkaar, bijna want ik wist natuurlijk niet wat voor vlees ik in de spreekwoordelijke kuip had. Weet ik de weg nog, heen en terug? Ik heb een camping voor even bewoond waar ik steevast na het verlaten van het toilet de verkeerde kant op liep. Dat was best ook grappig, want stel je voor dat ik aan een verkeerde Britz camperdeur sta te schudden. Max, doe nou open, doe niet zo flauw.
(Kurow-Duntroon-Tokarehi-Oamaru-Hamden-Moeraki)
Het weer is goed gebleven en in de korte broek reizen we verder. We stoppen bijna direct weer bij een stukje Vanished World Trail, restanten van de verdwenen tijden en beschaving. Fossielen, rotsen, mineralen, landschappen en rotstekeningen. Hier zien we Maori kalksteen rotstekeningen, die mijn medemensen weer niet met rust konden laten en ofwel overkrast zijn ofwel overschreven. Nu staan de bijna verdwenen tekeningen achter een dik hek.
Op aanraden van de meneer van het informatiecentrum rijden we een alternatieve route, die ons naar de Elephant Rocks brengt, een onderdeel van deze Vanished World trail. Oorspronkelijk verzamelde kalkhoudend zand zich in het 75 tot 100 meter diepe zeewater van het oligoceen (24 tot 26 miljoen jaar geleden). Dit sediment werd bedolven en hardde uit tot kalksteen. De laatste paar miljoen jaar werd de kalksteen naar de oppervlakte geduwd waar het door de wind en de regen gebeeldhouwd werd. Waarom het naar olifanten is vernoemd begrijp ik niet, Max denkt omdat ze zo groot zijn en omdat ze in de verte op een kudde olifanten zouden kunnen lijken. Ik zie dat niet, maar het is behoorlijk indrukwekkend om te zien.
We rijden door een prachtige vallei, met toch wel weer kale heuvels. We verdwalen even in Oamaru en komen dan per ongeluk in Harbour Street, waar een blues en jazz festival is. Een pittig stukje blues komt ons tegemoet en we luisteren met plezier naar deze band. De straat is gevuld met historische gebouwen en vintage spullen. Dat zie je hier trouwens veel, zowel in de koloniale musea als in de winkels, galeries en ook restaurants. Spullen van mijn oma, ik heb ook nog een Singer naaimachine waar je aan moet draaien, ik zie ze in elk museum. En een strijkbout en chocoladeketel die op de kachel moeten. Zondagse kopjes, ik heb er nog een paar van mijn oma. Wastobbes en badkuipen, zo gingen wij vroeger ook in bad. Wat zullen we eens doen met de spullen van overgrootvader en – moeder. Bij ons zet je ze bij het grove vuil of gaan ze met de opkoper mee, hier worden er overal musea mee gevuld. Bij een bakery , waar “Bakkerij” op het uithangbord staat, kopen we nog een brood, en inderdaad de bakkerij daar is gesticht door Nederlanders.
We rijden een heel stuk langs de kust. Een prachtige route maar wel een hele smalle, steile weg. We zien één zielige pinguïn die gepest wordt door een jongetje. Ik zeg er iets van en als blikken konden doden…! Maar het jongetje verdwijnt en Max gaat in het dorpje bij die ene winkel die er is melden dat het beestje wel erg dicht bij mensen en honden zit. Wij vinden hem zielig, weten wij veel! Ze gaan iemand van de pinguïn bescherming bellen want pinguïns sterven ook uit. Het was volgens mij een yellow eyed pinguïn en die zijn heel erg zeldzaam, helaas.
We zien zwarte, slanke zwanen en prachtige baaien. Het blauw hier is wel minder blauw, anders blauw. We eindigen de dag op een volgepakte camping in Moeraki. Max gaat nog even wandelen en ik ben blij dat we er zijn.
Tuhia ki te rangi
Write in the sky
Tuhia ki te whenua
Write in the land
Als je dan zo rijdt en het land glijdt voorbij, zo onderweg, dan zijn het juweeltjes die je toegeworpen worden. Mooie blikken noemt Max het. Je voeten raken de aarde en je ogen verdwijnen in de lucht. Ik zou willen dat schoonheid noopt tot verhalen weer levend maken, dat het blauw aanzet tot het zingen van oude liederen. Dat we Moeder Aarde eerbiedigen en eren en haar zo weinig mogelijk schenden.
Toch lees ik steeds weer over verdwenen land, ontboste heuvels, verdwenen volken, over diersoorten die door toedoen van de mens of bijna of helemaal uitgestorven zijn.
Misschien moeten we meer schrijven en zingen, zodat de harten van de mensen geraakt worden. Ik weet het ook niet hoor, maar er moet wel iets gebeuren vind ik om de aarde te beschermen.
Ik voel me in ieder geval aangeraakt door de kracht van de schoonheid hier. Ik wou dat ik dat kon opschrijven en het de wereld in mocht sturen, woorden vanuit mijn hart.
Tuhia ki te nakau - Write in the hearts
O nga tangata - Of the people
Tihei Mauri Ora! - Behold! There is life!
Kia oureau tatou
We are cleansed by the winds of
I te hou o Aoraki
Our ancestor mountain Aoraki
Kia titiro ito tatou
We gaze upon the swift waters
Ki te awa rere o Waitaki
Of the Waitaki river
Kia mau tatou te korowai
We are here under the cloak of
O Kai Tahu Whanui
The Ngai Tahu Whania
Tuhia ki te rangi
Write in the sky
Tuhia ki te whenua
Write in the land
Tuhia ki te nakau
Write in the hearts
O nga tangata
Of the people
Tihei Mauri Ora!
Behold! There is life!
Het is vandaag zaterdag 18 maart en we bezoeken tussen Kurow en Duntroon aan de Waitaki rivier een plaats waar een aantal oude Maori rotstekeningen te bezichtigen zijn.
Ik spreek de woorden die ik hierboven heb opgeschreven hardop uit. Het klinkt zo mooi al weet ik niets van de Maori taal. Ik zeg de woorden zoals ik ze lees en ik zing ze zomaar vanzelf. Dan gebeurt er iets, in een fluistering tussen een aantal woorden in, en ik voel in mijn hart dat ik welkom ben in dit wonderschone land van uitersten.
De afgelopen dagen hebben we ons reisritme weer opgepakt. Iedere dag door, het reizen maakt van overal een thuis.
(Akaroa-Lincoln-Burnham-Rakaia)
Woensdag vertrokken we vanuit Akaroa en we zagen toen pas hoe mooi het daar is. Akaroa ligt op het Banks schiereiland dat ontstaan is door een groot aantal uitbarstingen van de vulkanen Lyttelton en Akaroa. Je ziet rotsige vulkanische uitlopers, woeste kapen, diepe dalen en steile kliffen. Het blauw van de diverse baaien verrast me weer, van blauw krijg ik maar geen genoeg.
We stoppen even bij het Hilltop restaurant dat al vanaf 1872 bestaat, op de heenweg helemaal niet gezien, en drinken daar een heerlijke koffie en genieten van het overweldigend mooie uitzicht.
Vandaag gaan we rijden en wennen aan de camper en alle spullen een plek geven want dat hebben we nog niet gedaan. De bus rammelt best wel (Max denkt dat het de zij-schuifdeur is) heel erg en boven ons hoofd piept iets, een hoge piep, en hoe meer de weg hobbelt hoe meer gerammel en gepiep. Niet zo fijn, we denken nog even na of we dit laten nakijken. Weer naar Britz, ik moet er niet aan denken.
We sliepen op een camping in Rakaia, camping niks bijzonders maar het was een bitterkoude nacht. Rakaia noemt zich de zalmhoofdstad van Nieuw Zeeland. De halve camping wordt dan ook bewoond door vissers, die een enorme hoeveelheid spullen bij zich hebben.
(Ashburton-Geraldine-Fairlie-Lake Tepako)
Donderdag rijden we naar Lake Tepako. Zodra we landinwaarts gaan worden we in de gaten gehouden door de Nieuw-Zeelandse Alpen die zich uitstrekken over de hele lengte van het Zuidereiland. Het landschap onderweg wisselt vaak, uitgestrekte okergele weilanden, dan weer weilanden vol gras, kale heuvels, af en toe op de kale heuvel een zielig rijtje dennenbomen, kalksteen heuvels, kaarsrechte populieren, verdorde vlaktes met niks erop (het schijnt dat er overal gif wordt gespoten om het ‘onkruid’ te laten verdwijnen, daarnaast is het land ontbost voor landbouw en veeteelt. Ik las ergens dat de Nieuw Zeelanders zich moeten schamen omdat ze bijna het hele land van de oorspronkelijke begroeiing hebben ontdaan. Resultaat is kaal land, waar je ook kijkt). Koeien en schapen, de schapen hebben soms dezelfde grijze kleur als de stenen waardoor je vaak twijfelt of je nu een steen of een schaap ziet. Als het wandelt is het een schaap, of niet.
De Alpen komen steeds dichterbij en we zien een aantal besneeuwde toppen. Er zijn veel rivieren, ze lopen in kronkels van de bergen naar de zee. De rivieren hebben heel wat stenen en puin meegevoerd vanaf de bergen. Het water in de rivieren is mooi blauw maar dat is niets vergeleken met het blauw van Lake Tepako. De knalblauwe kleur wordt veroorzaakt door ‘rotsmeel’, fijngemalen deeltjes die door de gletsjers aan de kop van het meer worden aangevoerd en in het smeltwater blijven zweven.
Het was een heerlijke warme dag en we hebben zelfs nog gezwommen in het best wel erg koude water. De camping staat recht aan het meer en het is er heel erg druk maar wat een fijne plek. Het Nieuw Zeeland gevoel begint te komen, de camper begint te wennen en het is leuk om naar de andere kampeerders te kijken. Voor onze kampeerplaats is een veldje waar allemaal backpakkers staan, jonge mannen en vrouwen die ofwel lopend ofwel fietsend Nieuw Zeeland ‘doen’. Uit hun rugzakken komt een onwaarschijnlijke hoeveelheid spullen, de was wordt gedaan, er wordt gekookt, gekletst’, bier gedronken, chips gegeten en gezongen bij een piepklein radiootje. Heel gezellig. Alles lichtgewicht denk ik dan maar. Maar die matjes waar ze op slapen zijn zo dun! Wij worden genegeerd, een groet kan er niet eens af. Wat een stelletje bejaarden denken ze, in zo’n grote bus. Die hebben pas veel spullen bij zich. Maakt mij niks uit, we kijken lekker naar ze en hopen maar dat ze het niet te koud hebben vannacht. Want de nachten hier zijn tot nog toe best erg koud.
(Lake Tepako-Lake Pukaki-Twizel-Omarama-Lake Waitaki-Kurow)
Vrijdag worden we pas om half tien wakker. Niks gemerkt van het vertrek van onze meeste voorburen. Die zijn natuurlijk al weer voor dag en dauw aan het lopen en fietsen. Wel verstandig want het is weer een warme dag. Wij zijn aardig sloom, oftewel in het vakantieritme en vertrekken pas om half twaalf. We rijden eerst naar Lake Pukaki, net zo blauw, en kijken naar Mount Cook, de hoogste berg van de NZ Alpen (3754 m.) en de rest van de bergen. Lake Pukaki wordt gevoed door de rivier de Tasman, die van de Tasman gletsjer stroomt.
Mount Cook is Aoraki in Maori, en heilig voor de Ngai Tahu stam. De legende vertelt dat de berg en de toppen eromheen werden gevormd toen een jongen, Aoraki, en zijn drie broers uit de hemel afdaalden in een kano om Moeder Aarde (Papatuanuku) te bezoeken. De kano kapseisde en toen de jongens naar de achterkant van de boot gingen veranderden ze in steen.
We rijden naar Twizel en genieten daar even van de stilte. De meeste dorpen en steden waar we doorheen rijden zie je pas als je er doorheen bent gereden. Een hele brede straat met links en rechts wat huizen en soms wat winkels. En stil, je ziet bijna nooit een mens. Waar zijn ze, denk ik dan, de Nieuw Zeelanders. Aan het werk waarschijnlijk of ze schrijven een roman.
Onderweg doen we de Clay Cliffs nog even aan, en de weg erheen is best slecht. Wel bijzonder, is het platte land staan ineens steile hoge toppen die gescheiden worden door diepe smalle ravijnen. De grond is privé bezit maar voor 5 dollar in de donatie box mogen we door. Nette burgers als we zijn doen we dat natuurlijk.
We eindigen de dag op een hele stille camping en het is warm. Niet te geloven, ik had bijna een kruik gekocht.
Iedere camping heeft wel een kampkeuken, en ook een lounge. Ik hoop altijd maar dat deze twee lokaliteiten van elkaar gescheiden zijn want ik weet niet wat er gekookt wordt maar het stinkt altijd in die keukens. Deze keuken slaat alles, het stinkt naar een jaar lang aangebakken spek vermengd met te ver doorgekookte broccoli of zoiets. Helaas moeten wij erdoorheen als we naar de wc gaan want die is in hetzelfde gebouw. Hard doorlopen dan maar, dat lukt vanzelf. Het wc’tje in de camper is onaangeraakt, het is een porta-potti. Een soort laag bij de grond ding, ik zou echt niet weten hoe ik daar op en af moet komen, laat staan dat ik de dingen erop doe die je op een wc doet. En daarbij komt dat ik de charme van het ’s nachts naar de wc lopen niet wil missen. Het is eigenlijk heel leuk, midden in de donkere nacht zo lopen en gluren naar de donkerte. Zijn er sterren, is het koud, ben ik alleen? Die ene keer dat ik een meneer tegen kwam schrok ik me naar. Maar we maakten bijna een praatje met elkaar, bijna want ik wist natuurlijk niet wat voor vlees ik in de spreekwoordelijke kuip had. Weet ik de weg nog, heen en terug? Ik heb een camping voor even bewoond waar ik steevast na het verlaten van het toilet de verkeerde kant op liep. Dat was best ook grappig, want stel je voor dat ik aan een verkeerde Britz camperdeur sta te schudden. Max, doe nou open, doe niet zo flauw.
(Kurow-Duntroon-Tokarehi-Oamaru-Hamden-Moeraki)
Het weer is goed gebleven en in de korte broek reizen we verder. We stoppen bijna direct weer bij een stukje Vanished World Trail, restanten van de verdwenen tijden en beschaving. Fossielen, rotsen, mineralen, landschappen en rotstekeningen. Hier zien we Maori kalksteen rotstekeningen, die mijn medemensen weer niet met rust konden laten en ofwel overkrast zijn ofwel overschreven. Nu staan de bijna verdwenen tekeningen achter een dik hek.
Op aanraden van de meneer van het informatiecentrum rijden we een alternatieve route, die ons naar de Elephant Rocks brengt, een onderdeel van deze Vanished World trail. Oorspronkelijk verzamelde kalkhoudend zand zich in het 75 tot 100 meter diepe zeewater van het oligoceen (24 tot 26 miljoen jaar geleden). Dit sediment werd bedolven en hardde uit tot kalksteen. De laatste paar miljoen jaar werd de kalksteen naar de oppervlakte geduwd waar het door de wind en de regen gebeeldhouwd werd. Waarom het naar olifanten is vernoemd begrijp ik niet, Max denkt omdat ze zo groot zijn en omdat ze in de verte op een kudde olifanten zouden kunnen lijken. Ik zie dat niet, maar het is behoorlijk indrukwekkend om te zien.
We rijden door een prachtige vallei, met toch wel weer kale heuvels. We verdwalen even in Oamaru en komen dan per ongeluk in Harbour Street, waar een blues en jazz festival is. Een pittig stukje blues komt ons tegemoet en we luisteren met plezier naar deze band. De straat is gevuld met historische gebouwen en vintage spullen. Dat zie je hier trouwens veel, zowel in de koloniale musea als in de winkels, galeries en ook restaurants. Spullen van mijn oma, ik heb ook nog een Singer naaimachine waar je aan moet draaien, ik zie ze in elk museum. En een strijkbout en chocoladeketel die op de kachel moeten. Zondagse kopjes, ik heb er nog een paar van mijn oma. Wastobbes en badkuipen, zo gingen wij vroeger ook in bad. Wat zullen we eens doen met de spullen van overgrootvader en – moeder. Bij ons zet je ze bij het grove vuil of gaan ze met de opkoper mee, hier worden er overal musea mee gevuld. Bij een bakery , waar “Bakkerij” op het uithangbord staat, kopen we nog een brood, en inderdaad de bakkerij daar is gesticht door Nederlanders.
We rijden een heel stuk langs de kust. Een prachtige route maar wel een hele smalle, steile weg. We zien één zielige pinguïn die gepest wordt door een jongetje. Ik zeg er iets van en als blikken konden doden…! Maar het jongetje verdwijnt en Max gaat in het dorpje bij die ene winkel die er is melden dat het beestje wel erg dicht bij mensen en honden zit. Wij vinden hem zielig, weten wij veel! Ze gaan iemand van de pinguïn bescherming bellen want pinguïns sterven ook uit. Het was volgens mij een yellow eyed pinguïn en die zijn heel erg zeldzaam, helaas.
We zien zwarte, slanke zwanen en prachtige baaien. Het blauw hier is wel minder blauw, anders blauw. We eindigen de dag op een volgepakte camping in Moeraki. Max gaat nog even wandelen en ik ben blij dat we er zijn.
Tuhia ki te rangi
Write in the sky
Tuhia ki te whenua
Write in the land
Als je dan zo rijdt en het land glijdt voorbij, zo onderweg, dan zijn het juweeltjes die je toegeworpen worden. Mooie blikken noemt Max het. Je voeten raken de aarde en je ogen verdwijnen in de lucht. Ik zou willen dat schoonheid noopt tot verhalen weer levend maken, dat het blauw aanzet tot het zingen van oude liederen. Dat we Moeder Aarde eerbiedigen en eren en haar zo weinig mogelijk schenden.
Toch lees ik steeds weer over verdwenen land, ontboste heuvels, verdwenen volken, over diersoorten die door toedoen van de mens of bijna of helemaal uitgestorven zijn.
Misschien moeten we meer schrijven en zingen, zodat de harten van de mensen geraakt worden. Ik weet het ook niet hoor, maar er moet wel iets gebeuren vind ik om de aarde te beschermen.
Ik voel me in ieder geval aangeraakt door de kracht van de schoonheid hier. Ik wou dat ik dat kon opschrijven en het de wereld in mocht sturen, woorden vanuit mijn hart.
Tuhia ki te nakau - Write in the hearts
O nga tangata - Of the people
Tihei Mauri Ora! - Behold! There is life!
Mooi tocht hoor!