Terug naart mijn roots? (Max)

Terug naar mijn roots?

Max vertelt:

Toen de Nederlandsch-Indische mensen naar Nederland moesten emigreren, werd er gesproken over de RE-patriëring. Alsof ze “terug”-gingen naar hun eigen land.Maar mijn ouders waren in Indonesië geboren en getogen en hadden Nederland nog nooit “life” gezien. Hoezo RE-patriëering?

Het land van mijn ouders hield op te bestaan toen de Japanse soldaten in 1942 het land binnenvielen en in enkele dagen overnamen. 

Mijn ouders, net als al hun tijdgenoten medebewoners van dit magische land, beseften het toen nog niet, maar toen kwam er onherroepelijk een eind aan het land en het leven zoals zij dat kenden. Het land waar zij geboren en getogen waren zou er nooit meer zijn.

Mijn vader overleefde het verschrikkelijke Birma Railroad kamp, een van de ergste hellen op aarde van WO2.

Hij overleefde terwijl zovelen er het leven lieten onder het gruwelijk wrede juk van de Jappen in de Birmaans/Thaise jungle.

Hij overleefde, net als zijn medeoverlevende Nederlandsch Indische mannen overleefden, uitgemergeld en met onuitwisbare littekens in zijn ziel gegrift. Hij overleefde met geluk en schier onbegrijpelijke fysieke en mentale kracht, overleefde in de hoop, dat het ooit over zou zijn en dat hij dan terug naar huis kon, terug naar zijn land.

Maar dat land bestond niet meer en ondanks krachtige pogingen, met soldaten en veel strijd, veel leed, veel retoriek en politiek gebakken lucht, het was echt onherroepelijk weg.

Het magische land Nederlandsch Indië waar mijn ouders geboren en getogen waren. Dat magische land Indië, kolonie en parel in de kroon van het Nederlandsch Koninkrijk, dat land, dat met macht, kracht, de bijbel, list, bedrog en handel aan de oorspronkelijke bewoners was ontnomen, dat land was definitief weg.

Voor de Indonesische mensen was het Nederlandsch Indonesië ook definitief weg. Of ze het wilden of niet, of ze actief aan de bevrijding hadden deelgenomen, of passief waren meegesleurd door de golf van verandering, maakte niet uit.

Een nieuwe staat werd geboren, de Republiek Indonesia.

Een nieuw land, dat ook voor de kolonisatie door de VOC en het Nederlandsch Koninkrijk, nooit bestaan had, werd geboren. Mijn ouders hadden daar geen plaats en moesten net als zo velen, ”terug” naar Holland.

Ook voor mijn moeder kwam er, met de komst van de “Jappen”, definitief een eind aan het leven dat ze gewend was. Omdat mijn moeder het uiterlijk van een Javaanse had, verbleef zij tijdens de oorlogsjaren {waarschijnlijk} buiten de vrouwenkampen. De overduidelijk blanke Nederlandsch Indische vrouwen werden, met hun kinderen, door de “Jappen” opgesloten in vrouwenkampen.Het leven van de vrouwen in de kampen was heel zwaar, vol ontberingen, lijden en vernederingen. 

Ook de “buitenkampers” hadden het heel moeilijk om te overleven in het vreemde krachtenveld van het door de “Jappen” bezette Indonesië. Ze waren, zoals de Indonesiërs wel wisten, immers wel degelijk Nederlandsch Indisch.

Zo zaten ze aan alle kanten tussen wal en schip. Het moet een vreselijke tijd zijn geweest voor mijn moeder. Ik weet hier heel weinig van. Ik weet niet eens of ze wel of niet in een vrouwenkamp zat. Ook voor mijn moeder was, net als voor allen die gebukt gingen onder het Japanse juk, de hoop terug naar huis te kunnen ijdel.

Het thuis bestond niet meer.

Mijn vader en moeder deden er, ook naar ons, hun kinderen, het zwijgen toe.Net zoals de andere “repatrianten”. Het “grote zwijgen” dat ze praktisch op een of enkele opmerkingen of enkele keren na, hun leven lang volhielden, was begonnen. Niet zeuren maar doorgaan !

Dus: Terug naar mijn roots ? 

(wordt vervolgd).