And so the adventure begins

17 maart 2017 - Kurow, Nieuw-Zeeland

Zaterdag 11 maart tot en met dinsdag 14 maart

And so the adventure begins… lezen wij op een muur bij de Britz campers, als wij daar zondag nat maar welgemoed rond 10 uur binnenstappen. Britz in Christchurch, Zuidereiland, en het regent.

Met regen geland op zaterdag, met regen van het vliegveld naar het hotel gereden want Britz was al dicht. Blijkbaar houden ze er kantoortijden op na en een beetje toerist komt natuurlijk ook tijdens kantoortijden aan…… Lijkt mij van niet maar goed de campers worden toch wel verhuurd.
Het regende niet fijntjes maar meer dan pijpenstelen. Gelukkig was het een fijn hotel, met twee kingsize bedden waar je in de lengte, in de breedte en diagonaal breeduit op kon liggen. Dat hebben we dan ook gedaan, want eerlijk is eerlijk, het bed in het Australië campertje was best smal. En de lakens roken heerlijk herfstfris, dat kon ik niet meer zeggen van de lakens in het campertje, ook daar moeten we eerlijk in zijn. Dus dat begin beloofde veel goeds dachten wij nog steeds welgemoed. Het avontuur ging helemaal niet beginnen met dank aan Britz maar dat wisten we natuurlijk nog niet. Onwetend dronken we rozig een wijntje, aten smakelijk een heerlijk vegetarisch gerecht en sliepen een diepe prinsessendroom. Er zijn dingen die houdt een dame natuurlijk voor zich, dat snappen jullie.

Even een kleine schets van waar het avontuur dan zou moeten beginnen. De regen laten we even voor wat het is want die zou nog non-stop tot dinsdagmiddag duren.
Je komt binnen in een lokaliteit, zeg een modern soort kantoor (hok wil ik eigenlijk zeggen) met airco dat wel, je meldt je aan een balie en gaat zitten. Er zijn vooral statafels maar ook een paar zitjes. Ga zitten, zegt de jongedame! Met geluk weten wij een zitstoel met tafel te bemachtigen.
Je mag niet zelf wat vragen want de medewerkers lopen rond en als het je beurt is mag je iets vragen. Dan moet je natuurlijk Max bij je hebben! Hij hoort het niet en hoort het niet. Dat Max zich nog zou ontpoppen tot een ware mechanicus wist ik toen nog niet.
Maar goed, je krijgt een iPad voor je snufferd en moet in die iPad gegevens invullen en als je dan klaar bent een aantal filmpjes bekijken over links rijden en het gebruik van de camper. De eerste deed het niet, de tweede wel maar heeeel traag. En Max natuurlijk niet op zijn beurt wachten maar bij de balie Return melden dat de iPad het niet doet. Hij kan best heel lief kijken dus hij werd niet terecht gewezen maar geholpen. Om je heen kijkend zie je allemaal mensen, echtparen, jonge stellen met kinderen, vriendengroepjes vooral mannen, veel Aziaten die toch heel verrassend weinig Engels praten maar er zijn gelukkig twee tolken aanwezig, lijdzaam wachtend naar die ipad turen en nog maar een keer een kop koffie halen, gratis dat wel, uit het koffie apparaat. Er is wifi, dus wij zijn wel zoet.
Maar goed, de invulling stokt een aantal keer en hoe die het doet doet tie het maar Max gaat succesvol iedere keer voor zijn beurt. Heel netjes en beleefd hoor en in foutloos Engels en met een tikkeltje humor. Dat laatste zal best schelen want de meeste mensen, en er waren er heel veel, zaten te kijken of ze er nu al niets meer aan vonden. En de reis moest nog beginnen dus dat belooft wat.

Drie en een half uur later stappen we de nieuwe camper in. Waren wij blij dat we konden zitten!
Deze camper is een slagje groter. We moeten eerst de gebreken controleren op een met pen te beschrijven formulier, maar het regent, dus lastig. We zien deuken en butsen en steenslag en noteren alles netjes, hoewel het aangekruiste bijna direct wegregent.
We zetten de tas en de koffer in de camper en kijken om ons heen. Waar moeten we de spullen laten, helemaal geen opbergkastjes voor de kleren. Afijn, dat zien we later wel.
De weg op en rijden. Links rijden zijn we na Australië wel gewend dus dat gaat foutloos en soepel.
Nee, zegt Max, deze bus rijdt niet goed, hij trekt heel erg naar links, we gaan terug. Daar ga ik geen zeven weken in rijden. Ik geef hem groot gelijk.

Hallo Britz daar zijn we weer. En hier gaat het avontuur beginnen. Eerst zal het wel meevallen, die toeristen altijd. Dan rijdt er iemand met de bus en het valt weer mee. Nou nee, zegt Max, het valt niet mee, je moet continu tegen sturen. We houden vol en dat valt mij dan toch erg tegen. Alsof wij voor onze lol omdraaien en weer door de regen lopen en komen klagen over een futiliteitje. Morgen, ja morgen want op zondag repareren we niet!, dan kan de reparatie plaatsvinden. Noodgedwongen blijven we dus in Christchurch. De regen huilt met ons mee. We doen boodschappen en de bus knarst en piept en zucht, het zijn de remmen. In een flinke mineurstemming zoeken we een camping en voelen ons best verloren. Helemaal niets gezien van de omgeving, er is ook niets te zien want de sluier van regen verstopt alles.

We slapen er niet goed op. Gelijk al door onze mistroostigheid heen vinden we de camper niet handig ingericht. Max heeft geen laatjes voor zijn dingetjes en dat is natuurlijk een groot minpunt. Er is namelijk maar één klein laatje voor bestek, één grote met servies ed. en eentje met pannen. Plus een piepklein kastje waar het broodrooster, de fluitketel en de waterkoker instaan, daar moeten dan nog wat boodschappen bij want waar moeten we die anders laten. Maar de kleren kunnen we niet echt kwijt, er zijn wel wat opbergbakken onder de banken maar daar rust het bed op dus kun je er niet bij als het bed is uitgeklapt (we hebben dus een uitklap bed dat we naar beneden klappen als we rijden want anders zie je niks door de achterraam. Later zien we dat iedereen dit doet, misschien een tip voor de ontwerpers). Door dit opklapbed kunnen er geen hangkastjes in en dat is een groot gemis. We slapen op twee keiharde planken en dat bevalt ons ook niet.

Ik had vroeger ooit een campertje, een Peugeot J7. Ik was een jaar of 24 en mijn toenmalige vriend heeft samen met een werkeloze vader van één van mijn leerlingen de hele bus omgebouwd tot camper. Het was namelijk een oude taxibus. Kom de Peugeot J7 met kenteken weet ik niet meer maar halen, had mijn vader op de achterkant van een rouwkaart getypt. Het was een verjaardagscadeau.
Deze Peugeot werd prachtig omgebouwd met schrootjes langs het plafond en de wanden, bruine kastjes, door mij gehaakte oranje gordijntjes en overgordijntjes met bruine bloemen. We spreken over begin 80-er jaren toen was dat hip! Ik macrameeëde ook hangers waar hangplanten in hingen aan het plafond, die tijd ja. Er was heel veel opbergruimte in, onder de banken en boven langs de wanden. Het bed was zo gemaakt, dat is nu wel anders. Maar goed, daar heb ik Max voor, die ontpopt zich als beddenvirtuoos.

Maar even terug naar het avontuur dat nog steeds niet was begonnen.
De volgende dag krijgen we een sms van Britz dat de wagen om 14.00 uur gerepareerd kan worden. 14.00 uur, zijn ze gek geworden, dat betekent weer een dag verliezen. We doen net of we de sms niet ontvangen hebben en rijden er om negen uur heen want we hebben besloten, na overleg met Jean Paul van Five Senses uit Rotterdam (daar hebben we de hele reis besproken), dat we een andere bus willen omdat we deze bus niet vertrouwen. Om half tien lopen we bij Britz binnen en vertellen onze bevindingen. Weer gaat een monteur er een stukje meerijden en weer valt het mee, maar wij houden vol. We willen een andere bus.
De aanhouder wint, we krijgen een andere bus. Nog even wachten want die was nog niet rijklaar. Max inspecteert de bus en vindt nog wat gebreken. De linker achterband is van binnen afgesleten, de gasfles zit niet goed vast, de ijskast lekt. Dat moest gemaakt worden, ondertussen was het rond 14.00 uur. We stappen in, met de bagage, weer drijfnat, niemand helpt met de bagage over dragen en we zeggen he he. Maar Max kijkt omhoog en het lekt vanaf het dak. Weer de garage in en rond 15.30 uur rijden we weg.
Zes uur bezig geweest met ongenoegen en ongemak, twee dagen beïnvloed door onzekerheid.
Dat doet iets met je, het gaat in je hangen en verpest het gevoel van aankomen in een nieuw land. De camper is toch je huis waar je een aantal weken in woont en slaapt en rijdt. Mij valt het heel erg tegen van de maatschappij Britz dat ze deze wagens niet goed hebben gekeurd. Wat mij vooral opviel was het nonchalante wegwuiven van onze klachten. Met een glimlach alles wat je zegt klein maken. Dat is misschien wel het goede woord, gekleineerd worden en dan wel met een lach. Dat is nog erger vind ik dan zonder lach. Als we niet hadden volgehouden dan zouden wij dus in een camper rondrijden waar wij ons niet veilig in voelen.

Het gevoel is blijven hangen, en heeft de eerste vier dagen hier beïnvloed. Natuurlijk was er de regen, steeds maar doorgaande regen maakt humeurig. Maar we waren vooral losgeraakt van ons vakantiegevoel, van het dwalen en het dromen.
We reden over een slinger de slang weg naar Akaroa, maar zagen niets van de omgeving. Het was grijs, donker en een regensluier bedekte het vulkanische schiereiland. We namen een kamer in een hostel en bleven vooral binnen en lazen wat en sliepen bij.
Dinsdagmiddag brak de grijze lucht open, kwam het blauw tevoorschijn en liet de zon zich weer zien.
We maakten een tochtje naar een andere baai, Okains Bay. De weg was heel, echt heel erg, steil en kronkelig, maar het was prachtig. Alhoewel ik er niet veel van heb gezien, want met angst is het zo dat de angst de schoonheid verstopt. Lees: ik zat regelmatig met mijn ogen dicht. Max niet, die zat te fluiten en te zingen, die is dol op het bochtenwerk en een steile afgrond inkijken. Ik overdrijf nu natuurlijk schromelijk. Maar neen, ik houd echt niet van hoog en steil. Was wel even Britz vergeten, dat dan weer wel.

We bezochten het Maori en Colonial Museum en liepen langs een leeg strand. Het gevoel van in Nieuw Zeeland aangekomen te zijn begon een beetje te komen. Hopelijk begint het avontuur hier en nu. Hoopvol blauw kleurt de lucht, goedmoedig blauw bevolkt het water. Ik knik, dat gaat lukken.

Foto’s

4 Reacties

  1. Sylvia:
    17 maart 2017
    Veiligheid voor alles! Dan maar even een pest humeur, nu gaat de lucht weer blauw kleuren! Avontuur in de vorm van een ongeluk wil je niet. In Zuid-Afrika is de band afgebroken van onze truck, waarschijnlijk slecht onderhoud of bouten niet goed aangedraaid. Dankzij een heel goede chauffeur kunnen wij het nog navertellen. De schrik heeft ons wel te pakken gekregen. Daarom: veiligheid voor alles! Veel plezier verder!
  2. Rian:
    17 maart 2017
    Wat een heisa! Jammer dat begin maar heel goed hoor die vasthoudendheid. Ik had me allang met een kluitje de gevarenzone in laten sturen. Voor max
    Lfs
  3. Mo:
    17 maart 2017
    De aanhouder wint!! Goed om je gevoel te volgen en vast te houden; kost wat maar dan, uiteindelijk, na veel gezeur, uren en een vreselijke kater heb je wat! Ga weer lekker genieten van je reis! Dikke zoen van ons
  4. Marijke B:
    17 maart 2017
    Hoop dat alles inmiddels beter is en de bus veilig is. Kan me voorstellen dat je je ogen dicht doet, is ok niets voor mij. Schijnt de zon al volop. Hier is het nu ook een beetje lente. 2 mooie dagen gehad en toen was het weer koud.