Van dingen en mensen die voorbijgaan

Van dingen en mensen die voorbijgaan

De reis en de dagen die we hier doorbrengen zijn aan het voorbij gaan. Ze glijden als regenwater door onze vingers heen.

Waar we geweest zijn komt hieronder even kort voorbij, dankzij mijn foto’s op de iphone weet ik het nog terug te halen!!

Woensdag 12 april Wairoa – Lake Tutira – Napier – Dannevirke (hele avond en nacht regen, mochten alleen op de buitenste ring van de camping staan de rest was onder water).
Donderdag 13 april: Dannevirke – via Woodville naar Wanganui (overnacht in motel voor de cycloon)
Vrijdag 14 april: naar Opunake, camping aan strand, surfers, enorme stortbuien. Veel regenbogen gezien. Goede Vrijdag, alles was dicht.
Zaterdag 15 april: via New Plymouth naar vuurtoren in Warea, museum dicht. Camping in Waitara, zwart strand, camping in park. Regen.
Zondag 16 april, naar Mount Taranaki, alle dagen niet gezien vanwege mist, regen en grijze wolken. Gestopt bij Oceanview restaurant en daar Anemoon en Joep ontmoet. Naar de berg gereden, niets gezien, zeiknat geregend. Bij het restaurant gekampeerd, gegeten, enorme regen.
Maandag 17 april: na de koffie met Joep en Anemoon weggereden en het was zowaar droog. We zagen toch nog een glimp van Mount Taranaki. Naar Kawhia gereden, ontzettend mooie tocht (via Awakino-Te Kuiti-Otorangha en route via Te Rauamoa/Opaura, veel bochten! Hier zijn we twee nachten gebleven. Dinsdag een mooie tocht naar Okapu/Aotea en Te Puia Springs. Aan de overkant was een heilige Maori begraafplaats. Mooi weer!!!
Woensdag 19 april: via een andere weg naar Otorohanga gereden (via de waterval in Te Anga, de Piripiri Caves, gratis! En de Mangapohue Natural Bridge. Allemaal erg mooi en alweer een meer dan prachtige route). Via Hamilton naar de oostkust gereden en naar de camping in Opoutere, midden in het bos en aan een prachtig strand. Mooi weer!
Donderdag 20 en vrijdag 21 april het Coromandel Peninsula rondgereden, helaas grijze luchten en hier en daar regen. Jammer, want het is er erg mooi. Vrijdag wilden we via de kust richting Auckland maar de weg was afgesloten dus we hebben ‘verplicht’ overnacht in Miranda, op een drukke camping want het is hier paasvakantie. Dus veel kinderen.
Zaterdag 22 april door Auckland heen, de files stonden gelukkig aan de andere kant. Somber weer, grijze luchten, beetje koud en regen. Overnacht op het Northland, in Whangateau, heel druk met allemaal dronken en luidruchtige vaders en oververhitte en drukke kinderen.
Zondag 23 april grijze luchten en regen, naar Bay of Islands, Paihia. Weer erg jammer van het weer want regen en grijze luchten.
Maandag 24 april: Blauwe lucht, windje, boottocht naar de dolfijnen, camping aan de Haruru Falls, vlakbij Paihia.
Dinsdag 25 april, ANZAC day, in Australië en Nieuw Zeeland worden alle Australiërs en Nieuw Zeelanders die overleden zijn in oorlogen, andere conflicten en vredesmissies herdacht. Mislukte missie naar Waitangi, prachtige tocht naar Omapere, zandduinen aan de overkant, wandeling naar Martins Bay, bezoek aan Tana mahuta, de lord of the forest. Camping om direct weer te vergeten in Dargaville.
Woensdag 26 april, alweer een prachtige dag, het is echt warm. Een cadeautje van de lange witte wolk op onze laatste kampeerdag. Hele mooie camping, fijne plek met goede energie in Muriwai Beach.

Morgen gaan we de camper inleveren, vrijdag vliegen we naar Hongkong (11 uur nog wat), drie uur wachten op mijn favoriete vliegveld, en dan naar Amsterdam (12 uur nog wat). Het duurt even maar dan ben je zaterdagochtend om 06.45 uur weer in Nederland!

Iedere dag nam ik me voor om even op te schrijven van waar naar waar we gereden hadden en wat we gedaan hadden onderweg maar het kwam er niet van. Zo druk met indrukken denk ik. Of lui of traag of blij dat de bochten weer voorbij waren of liever een wijntje of liever lezen of het betere staarwerk? Want het reizen is fijn, maar even stilstaan is mogelijk nog fijner.

We stonden elke dag op een andere camping (behalve in Kawhia). De mede-kampeerders kwamen overal vandaan en waren toeristen maar ook heel veel mensen van hier. Echt contact kreeg je met niemand. Ieder ging zijn eigen weg. Goedemorgen! Hoe gaat het? Mooi weer! Eigenlijk zo’n beetje onze bus conversatie.
Met andere toeristen hadden wij nog wel eens een praatje, maar met Nieuw Zeelanders helemaal niet. Max verzuchtte eens: Je moet geloof ik een maand op een camping staan en dan pas krijg je misschien contact. Het was de laatste twee weken paasvakantie dus veel kinderen met ouders op de campings. We zagen heel veel dronken vaders met drukke om aandacht bedelende kinderen. Tja, drank verkleint het perspectief zal ik maar zeggen. Maar echt ongelofelijk in tempo doordrinken. Iedere dag de glascontainer vol. Ik zag ze ’s ochtends op de ene camping beginnen (check out tijd is 10.0 uur) en op de volgende camping zaten de nieuwe vaders al weer dronken druk te doen. En wat ze ook heel goed kunnen is vissen, met een bootje dat dan ook op de camping staat. Maar dat doen ze al heel vroeg want voor tienen aan het bier. Anders komt de dag niet goed. En ze doen het ook heel stil want wij werden er geen enkele keer wakker van.
In Kawhia hadden wij het enige spontane Kiwi contact. Een vader, ook dronken, bood ons trots zijn zelf gevangen en zelf gebakken vis aan. Hij klopte in het donker, das niet zo moeilijk want het is hier om 18.00 uur al donker maar denk even aan de hele dag bier drinken, op de bus en ik kon hem echt niet verstaan maar begreep het gebaar van de schaal met vis. Nee dank je wel, wij eten geen vis, wij zijn vegetariërs. Je had zijn gezicht moeten zien. Maar vissen eten alleen planten zei hij, dus het zijn vegetarische vissen. Ik bedankte nogmaals en vond het wel sneu, maar vooral voor de vis.

We reden eens aan de oostkust net na Ohope en stopten even om het uitzicht te bewonderen. Er stond al een camper geparkeerd, zo eentje die al heel wat jaren meegaat. Uit de camper kwam een meneer die ook al heel wat jaren meegaat. Flodderbroek met bretels, overhemd, sandalen en een kop koffie in de hand. Zal ik jullie eens uitleggen wat jullie zoal zien hiervandaan? Zeg maar eens nee dacht ik nog. Hij vertelde over Whale Island, White Island, het licht, het blauw, het landschap, de route, dat hij altijd hier stopte als hij en zijn vrouw (die bleef in de camper zitten, ik zag vaag een bloemetjes motief) bij vrienden op bezoek waren geweest in (niet te verstaan). Ik keek gebiologeerd naar zijn mond terwijl hij vertelde, er hing een kruimel net boven zijn linker mondhoek. Mister Kruimel, oftewel Mr. K. praatte onverstaanbaar voort. In 1956 uit Engeland hier komen wonen in (niet te verstaan) en daar woonde hij nog steeds. Hij stelde één vraag aan ons of eigenlijk één vraag in tweeën, waar wij vandaan kwamen. Dus land van herkomst en vorige bestemming aldaar. Ik gaf antwoord, Max was um al gepeerd. Ik voegde nog snel toe dat ik het land mooi vond maar wel vond dat er veel koeien en schapen waren. Hij nam het gesprek weer over. De kruimel hing er nog. Er waren nu veel minder schapen, zei hij. Het waren er vijf miljoen en nu nog drie miljoen. In dezelfde adem, met roerloze kruimel, zei hij dat er ook drie miljoen toeristen in zijn land waren. Ik keek hem aan om te zien of ik enig causaal verband moest zien of voelen tussen schapen en toeristen maar hij keek serieus de verte in en toonde geen enkele emotie. Brits dacht ik nog, het zal wel, brexit! Hij kon natuurlijk ook niet zijn mond vertrekken want dan zou de kruimel vallen en dat was zijn eer te na. Dag mister K., zei ik, fijne dag verder. Nog steeds geen glimlach, een knikje en verdraaid, nee toch niet, de kruimel bleef hangen. Zal de kruimel daar wortel schieten dacht ik nog, geen snorhaar maar kruimelhaar. Het blijft een mysterie.

Geen dag is goed zonder een keer verkeerd gereden te zijn of keihard langs een best wel nuttig bord. Op weg naar de berg Taranaki reden we de afslag voorbij en namen de volgende. Dat zou wel goedkomen zei Max. We reden voorbij een bord en ik dacht Nederlands te lezen. Ik hield vol en we gingen in de achteruit terug. Op het bord op nummer 1112 stond: Geboren uit grote dromen. Ik keek omhoog en bovenop de heuvel stond een wit huis. Ik durfde niet aan te bellen, we reden door maar ik dacht steeds: Wie zet dat bord daar zo neer en wat precies zijn die grote dromen en wat is daar allemaal uit voortgekomen. En waarom niet in het Engels? Tja, dat blijft een raadsel.
We reden door, het was 1e Paasdag en alles zou gesloten zijn. Maar we reden langs een restaurant, Volcano view, en het restaurant was open. De berg niet te zien want hij werd totaal omhuld door een grote grijze mistige wolk. We liepen naar binnen en het eerste wat we zagen was een blinde topografie kaart van Het Koninkrijk der Nederlanden. Ik heb nog nachtmerries van die repetities.
Binnen was het gezellig en werden wij ontvangen door een vriendelijke en inderdaad Nederlandse meneer. We raakten aan de praat en bleven praten. Wij waren opgetogen, eindelijk eens meer zinnen dan over het weer en waar we vandaan kwamen. Daar hebben we het eigenlijk helemaal niet over gehad bedacht ik me later.
Joep en zijn vrouw Anemoon zijn vanuit Serooskerke naar NZ geëmigreerd en runnen vanaf 2010 het restaurant, met ook een B&B, cabins en kampeergelegenheid. En vanuit het restaurant, als tie te tevoorschijn komt, een fantastisch uitzicht op Mount Taranaki. We waren de dag ervoor 12,5 jaar getrouwd en hebben dat daar gevierd, met wijn, met liefde, met goede gesprekken, met vriendelijkheid en veel gedeelde interesses. We hadden wel een week kunnen blijven. Maar wij moesten verder en Joep en Anemoon hadden vanzelfsprekend andere dingen te doen. Natuurlijk regende het de hele nacht en dachten we te verzakken in het gras. Meesterdriver Max zette um kloek in zijn achteruit en reed in één keer de bus het verzonken land uit. De weg opdraaiend kregen we nóg een huwelijkscadeautje want de berg liet even zijn schitterende, reeds besneeuwde, top zien.
Het is heel bijzonder om zo’n klik te hebben. Wij waren vreemden maar hadden een klein moment in tijd om te delen wat onze harten raakten.
En nog bedankt Joep voor de tips over Kawhia en Opoutere, we vonden het er prachtig.

Max is nog steeds helemaal in zijn hum. Zingend door de bochten, regen of geen regen. Soms zingt hij maar ik heb liever dat hij humt. Alles wat het niet doet in de bus repareert hij met zijn multitool zakmes. En ik moet natuurlijk vertellen over het zwarte duct-tape. Dat had hij dus ook bij zich. Alles wat half hangt wordt aan elkaar geplakt door de tape. Zo had hij eens onze geweldig fijne wereldstekker met twee usb-ingangen en een gewone ingang naast de douchegel in zijn rugzak gestopt. Dat was het einde van die geweldige wereldstekker. Knal zei het ene stopcontact naast het keukentje. Nu hadden we ook mijn antieke wereldstekker meegenomen maar die past niet helemaal. Maar met ductape wel hoor, net zoals de stekker van de laptop, de elektrische tandenborstel en de föhn. Vooral de laatste veel gebruikt, ik geloof wel twee keer want op iedere camping hangt er eentje.
Zo heeft de tape er ook voor gezorgd dat de schuifdeur niet meer raast en knarst. Eerst een theedoek met tape, geen succes want de theedoek zakte steeds. Toen een schuurponsje met tape maar dat was te zacht en nu het Britz schuursponsje met tape en dat werkt. Iedere dag opnieuw wordt er een kunstwerk in de deuropening gemaakt.

Het is ook wel op zijn plaats om een kleine hulde te geven aan de openbare toiletten, zowel in Australië als in Nieuw Zeeland. Van de 100 die we er gebruikt hebben waren er zeker 97 schoon. Met wc papier, met zeep en met handdoekjes. In ieder dorp is er wel eentje en ze worden heel goed aangegeven. Dat wil zeggen, je ziet een bord met 400 meter verder is er een toilet en dan is het opletten geblazen want je moet zelf je stappen tellen of ik zie ik zie wat jij niet ziet spelen. Maar het vertrouwen is er en we vinden ze bijna altijd. En schoon, nou, daar kunnen ze bij ons echt een heel groot voorbeeld aan nemen.

We zagen niet alleen heel veel koeien en schapen maar ook heel veel wijngaarden.
In een restaurant In Fox Glacier hing in het toilet de spreuk: I cook with wine. Sometimes I even add it to the food. (W.C. Fields). Dat vond ik grappig. Eens reden we ook voorbij een klein begraafplaatsje ingeklemd tussen twee wijngaarden. Dat vond ik ook een aardige gedachte, begraven worden tussen de wording van mijn favoriete drankje. En zo eeuwig te kunnen opgaan in een druif of wat. Het is maar een gedachte ………

We zijn nog steeds rare toeristen. Waren we bij Waitangi waar ooit het verdrag is getekend tussen Maori’s en blanke kolonisten. Dat is best een dingetje hier. Maar wij vonden het veel te duur en gingen weer. Waar we wel heel blij van werden is van het boottochtje naar de dolfijnen, vanuit Paihia in de Bay of Islands. We hadden de zwemkleding aangetrokken want we zouden ook mogen zwemmen met de dolfijnen. Dat wil zeggen dat je in de golven duikt en dan hoopt dat ze even langskomen. Het is hier de laatste dagen heel lekker weer, maar die ochtend zei ik tegen Max: Het waait best wel geloof ik. En ik was heel verstandig en nam een half uur voor tijd een pilletje. Er waren maar negen mensen aan boord en de schipper en de mevrouw die ons uitleg gaf over de dolfijnen.
Het waren echt weer hele grote golven. We mochten niet zwemmen in die ruwe zee. We zochten en zochten naar de dolfijnen. Wilde dolfijnen, dat moet ik er bij zeggen. Je ziet ze of je ziet ze niet. Na anderhalf uur vond ik het bijna hilarisch worden. Moet je ons nou zien, op zoek naar dolfijnen die lekker verderop in de vrije oceaan verstoppertje voor ons aan het spelen zijn.
Maar ze kwamen wel, en speelden een half uurtje rond de boot heen. Het waren er twintig ongeveer en de dolfijnen mevrouw wist precies wie het waren. Ik vond het ontroerend mooi en keek roerloos toe hoe zij kwamen en speelden en weer verdwenen. In de hele hoge golven gingen we terug en huppelend verlieten wij de boot.
De volgende dag was er geen wind en was het best warm. Tja, wat zal ik ervan zeggen.

De traditie van elke dag ergens koffie drinken met een taartje zoet of hartig zullen we missen én zullen we thuis direct moeten afleren. Jammer.

Het iedere dag voortbewegen en alles maar één keer zien heeft ons geraakt en ook weer losgelaten. Net zoals de dingen voorbijgaan, de luchten, de mensen, de bergen, de zon en de maan.
We hebben niet één keer een Lord of the Rings locatie bezocht. Bij Lothorien regende het te hard, dat had ik wel graag willen zien. Maar als ik naar de bergen en de schaduwen van die bergen kijk dan hoef ik maar even te knipperen en ik zie Orlando Bloom voorbij draven op zijn witte paard. Zie ik glad grasland met hegjes dan meen ik behaarde grote voeten te zien die snel worden ingetrokken. Als ik de lage lange witte wolken over het land zie schuiven dan verbeeld ik me dat ik een prinses ben en dat het me geen enkele moeite zou kosten om mijn onsterfelijkheid op te geven voor mijn grote liefde. In de mistige ondergrond zie ik het schip wegvaren met mijn mede-elfen. Zelfs de elektriciteit masten lijken soms op de wandelende bomen.
We hebben wel een bezoek gebracht aan Tane Mahuta, lord of the forest. Een 200 jaar oude kauri boom met een stam van 17,7, meter, een totale hoogte van 51,5 meter en een doorsnede van 13,8 meter. De legende vertelt dat Tane de zoon is van moeder aarde en vader hemel. Tane heeft hun omhelzing verbroken om zodoende licht, ruimte en lucht te brengen zodat het leven op aarde kon bloeien en groeien. Alweer hier het contrast, de boom staat achter een hek en de kauri bomen worden ernstig bedreigd in hun voortbestaan.

We hebben heel veel mooie campings gehad en campings die je gelijk alweer vergeten bent. Je kiest wat uit of je rijdt ergens langs en eigenlijk weet je niet wat de plek je brengen zal. Iedere dag weer spannend.

Het rijden is bijna tot een eind gekomen en ik vind dat we het passend afsluiten. Het was een prachtige dag die met mist begon. Ik houd ervan als het land niet direct al haar schoonheid prijsgeeft. Later kwam het blauw tevoorschijn en de witte wolken. Zo veel wolken gezien, ze blijven me verbazen. We staan vandaag, het is woensdag 26 april, op een prachtige camping aan de Tasman zee.
We kijken wat voor ons uit, luisteren naar het geluid van de golven en denken terug aan de bijna 7400 kilometers die we in Nieuw Zeeland hebben afgelegd.

Gisteren heb ik een ansichtkaart gestuurd naar de mensen van het bord: Geboren uit grote dromen. Daarop heb ik geschreven dat ik benieuwd ben naar de achtergrond van deze woorden. Dat wij ook onze droomreis aan het maken zijn en dat we langsreden. Dat ik niet durfde aanbellen en dat ze misschien naar mij willen mailen wat hun grote dromen zijn en waren. Toen was de ansichtkaart vol.
Als laatste schreef ik mijn naam: Ali Stoppelenburg, Krimpen aan den IJssel, Nederland. En toen schreef ik: 60 jaren oud. Daar moest ik om lachen maar ik begreep mezelf wel. Dat ik 60 ben in jaren maar dat mijn hart en ziel nog jong zijn en volop verlangen te dromen. Ik hoop dat ze het begrijpen.

Er komt een eind aan onze droomreis. Thuis zal ik, en ook Max, pas goed begrijpen en voelen wat het ons allemaal gebracht heeft.

Bedankt voor het meelezen en zoals ik zelf eens ergens las: Volg je dromen, ze wijzen je vanzelf de weg. Thuis ga ík in ieder geval gewoon verder dromen, en terug dromen want dat is ook fijn.

En tot slot: Haere Ra Aotearoa - Vaarwel land van de lange witte wolk.